نصف جهان: «آلن دلون» نوامبر امسال 84 ساله مي‌شود. ستاره فرانسوي بزرگي که بخش پررنگي از خاطرات سينمايي عشاق سينما را شکل داده و نيازي به تعريف و تمجيد ندارد. دلون چندي پيش علناً اعلام بازنشستگي کرد و گفت پايان دوره فعاليت حرفه‌اي‌اش در سينما فرارسيده است. متني که در ادامه مي‌خوانيد، بخشي از گفتگوي جذاب رسانه فرانسوي «پاري مچ» با اين ستاره دوست‌داشتني ا‌ست.

همه آلن دلون را مي‌شناسند يا حداقل تصور مي‌کنند که مي‌شناسند. اما آيا تصوير شما با خودِ واقعيِ شما ارتباط دارد؟

بله کاملاً. تصوير من همان چيزي‌ است که هستم و هميشه به آن چيزي که هستم، وفادار بوده است. من هرگز سعي نکردم تصويرم را تغيير دهم يا تبديل به چيز ديگري شوم. من با خودم هماهنگم و هميشه خودم هستم. هيچ‌وقت نقش شخصيت ديگري را بازي نکرده‌ام و هميشه همان آدم بوده‌ام. به هيچ وجه تظاهر نمي‌کنم و هميشه آن چيزي را مي‌گويم که بايد بگويم حتي اگر مورد پسند مردم قرار نگيرد. هرگز تصور نمي‌کردم که چنين سرنوشتي داشته باشم و بخواهم در آينده چنين آدمي شوم. من از جنگ برگشته بودم و سينما به سراغم آمد.

آيا فکر مي‌کنيد به زيبايي‌اي که در طول زندگي مشخصه شما بوده، مديون هستيد؟ چه زماني متوجه شديد که از اين قدرت برخورداريد؟

زيبايي همراهِ هميشگي من بوده است. وقتي به من پيشنهاد کار در سينما شد، پرسيدم: «چرا من؟» و در پاسخ، از زيبايي هميشگي‌ام به من گفتند. وقتي کوچک بودم، مردم در خيابان مادرم را متوقف مي‌کردند براي اينکه به او بگويند: «پسربچه‌تان چه زيباست!» اما مادرم نمي‌توانست تحمل کند که مردم نوازشم کنند. بنابراين وقتي مرا براي گردش به پارک مي‌برد، اين يادداشت کوچک را روي کالسکه تاشوي من مي‌چسباند: «نگاهم کنيد اما نوازش نه!» ولي اگر متوجه شده بودم که زيبايي قدرتي در حد و اندازه اسلحه دارد، زندگي‌ام را با قصابي شروع نمي‌کردم. وقتي از ارتش برگشتم، چندين زن جوان کار مي‌کردند و خرجم را مي‌دادند. ديوانه‌ام بودند چون به نظرشان زيبا و خوش‌تيپ مي‌آمدم. درواقع آنها بودند که شانس حضور و فعاليت در سينما را برايم فراهم آوردند. اگر بازيگر نمي‌شدم، مطمئناً امروز مرده بودم.

آيا سينما از زندگي انتقام مي‌گيرد؟

نه، سينما سرنوشت من بود. بايد کماکان از مادرم تشکر کنم. چون به لطفِ زيبايي‌ام بود که صاحب همه‌چيز شدم. پس مي‌گويم: «ممنون مادرم». من تصوير مادرم هستم. او فوق‌العاده بود و حداقل به همين دليل مديون او هستم.

در کدام دوران از زندگيتان خوشحال‌تر بوديد؟

قطعاً بين 20 و 28 سالگي. بدون بر جاي ماندن هيچ صدمه و آسيبي از جنگ برگشته بودم و اين بيشتر به يک اتفاق معجزه‌آسا شباهت داشت. ارتش شخصيت من را براي هميشه شکل داد. همان وقت بود که آموختم نظم و انضباط را دوست بدارم و به اساتيد احترام بگذارم و همان وقت بود که سينما مرا در آغوش گرفت.

آيا ترس و وحشت داشتيد از اينکه اين موفقيت روزي پايان يابد؟

نه، من هرگز با اين اضطراب زندگي نکرده‌ام. هيچ‌وقت رؤياي اين حرفه را نمي‌ديدم و بازيگري خودش به سراغ من آمد. پس اگر موفقيتم پايان مي‌يافت، مشکل من نبود. من براي آلن دلون بودن ساخته نشده بودم. بايد از مدت‌ها پيش مي‌مردم. اين همان چيزي‌ است که آن را سرنوشت مي‌نامند. چيزي به نام شانس اصلاً وجود ندارد و نام واقعي‌اش سرنوشت است.

شما با بزرگ ترين کارگردان‌ها همکاري کرده‌ايد. بيشتر دوست داشتيد در آثار چه فيلمسازي بازي کنيد؟

شايد در فيلمي از «لوک بسون». اما او فکر مي‌کند که من کنترل ناپذير هستم. در حالي که هيچ‌وقت در کارگردانيِ فيلمي دخالت نکردم. وقتي براي «ويسکونتي»، «کلمان» يا «ملويل» بازي مي‌کردم، بهشان مي‌گفتم: «هدايتم کنيد و به من بگوييد چه مي‌خواهيد. من در اختيار شما هستم.» من همچون نوازنده‌اي بودم که به رهبر ارکستر نياز داشت. بازي کردن براي اين فيلمسازان شگفت‌انگيز بود.

وقتي جوان بوديد، دوره‌هاي ناامني را تجربه کرديد و پس از آن بود که پول از راه رسيد. ارتباط‌تان با پول چطور بود؟

من عاشق هنر شدم و پول به من اجازه خريد آثار هنري را داد. ابتدا تصاويري را در لندن خريداري ‌کردم. شيفته نقاشي‌هاي قرن نوزدهم و شانزدهم و هفدهم ميلادي بودم. اما چندان هم تنها نبودم و چندين نفر بوديم که روي آثار هنري سرمايه‌گذاري مي‌کرديم. سپس تابلوهايي را خريدم و بعد در مدرسه هنرمندان پاريس سرمايه‌گذاري کردم. پس از آن مجذوب برنزهاي «بوگاتي» شدم و کمک کردم تا اين هنرمند شناخته شود. زيباترين کلکسيون بوگاتي در دنيا از آنِ من بود و بخشي از آن را مدتي پيش فروختم اما اين عشق به هنر هميشه در وجودم هست و آثار زيادي برايم باقي مانده است. يک گالري زيرزميني دارم، اغلب به آنجا مي‌روم، به آثار نگاه مي‌کنم و به آرامش مي‌رسم. از تماشايشان سير و خسته نمي‌شوم. پول، اين فرصت را برايم فراهم آورد و معتقدم که به عنوان يک خريدار و کلکسيونرِ بزرگِ آثارِ هنري، شهرتي دوباره به دست آورده‌ام.