نصف جهان: راه اندازي اکران محدود خارجي و با نسخه هاي مميزي و زيرنويس در سال جاري نتوانسته اقبالي در مخاطبان براي تماشاي محصولات خارجي ايجاد کند حتي اگر يکي از اين محصولات، بلاک باستري مثل قسمت تازه «انتقامجويان» باشد! در اين شرايط خيلي ها هستند که عقيده دارند دوبله حرفه اي و باکيفيت آثار شايد بتواند انزواي اکران خارجي را از بين ببرد.

چنگيز جليلوند، دوبلور پيشکسوت که صدايش را براي بازيگران مختلفي از فردين و بهروز وثوقي تا «مارلون براندو» و «پل نيومن» و «برت لنکستر» شنيده‌ايم از جمله دوبلورهايي است که اعتقاد دارد با اکران فيلم هاي دوبله خارجي، هم دوبله ايران رشد خواهد کرد و هم بر دامنه مخاطبان سينما افزوده خواهد شد.

جليلوند با اشاره به حال نزار دوبله ايران، به «ايرناپلاس» گفت: هنر دوبله با اين وضعيت و موقعيتي که در حال حاضر دارد، فکر نمي‌کنم آينده خوبي در انتظارش باشد. فيلم يا سينماي نمايش دهنده خوب نيست. به همين دليل انگيزه‌اي براي ادامه اين هنر وجود ندارد. وقتي دستمزد مناسب در کنار عشق و علاقه آنچناني در دوبله نباشد، طبيعي است که به‌عنوان يک حرفه پيش پا افتاده به آن نگاه شود. البته خانم‌ها و آقاياني که براي فعاليت در اين زمينه وارد مي‌شوند، همه بااستعداد و داراي صداهاي درخشان و خوب هستند. اما متأسفانه محلي نيست که اين صداها عرضه شود. محل چه جايي مي‌تواند باشد؟ بايد مکاني مثل نمايشگاه باشد. حال که هنر دوبله را نمي‌توان در نمايشگاه عرضه کرد، پس بايد فيلم‌ها و سينماهايي وجود داشته باشد که بتوان آنها را دوبله و پخش کرد.

اين دوبلور با اعلام اينکه در حال حاضر کل سينماهاي تهران فيلم‌هاي ايراني را نمايش مي‌دهند، خاطر نشان کرد: اگر نصف سينماها آثار خارجي دوبله شده اکران کنند، مردم علاقه‌مند مي‌شوند و نوعي تنوع برايشان به‌وجود مي‌آيد. گوينده‌هاي دوبلور هم مي‌توانند هنر خود را نشان دهند. چون در اين صورت مسئله رقابت هنري شديد پيش مي‌آيد که هر کدام از دوبلورها سعي بر اين دارند که به نحو احسن دوبله کنند و اين اتفاق منجر به پيدايش بيزينس مي‌شود.

داور برنامه «جادوي صدا» درباره ميزان دستمزدهايي که به اين قشر اختصاص مي‌دهند، بيان کرد: در حال حاضر حقوقي که يک گوينده مي‌گيرد از دستمزد يک کارگر در اين مملکت کمتر است. اين يک فاجعه است که کسي با چنين هنر و تبحري درآمد بسيار اندکي داشته باشد. دوبله، يک کار بسيار مشکل است. به نظر من از بازيگري در تئاتر و جلوي دوربين سينما خيلي سخت‌تر و محدودتر است. دستمزد يک هنرپيشه سينما ممکن است گاهي به 500 ميليون تومان هم برسد. خب مسلماً اگر شرايط دوبله خوب باشد درآمدهاي مناسب و قابل‌توجهي، حال نه به‌اندازه بازيگران سينما به دوبلورها تعلق مي‌گيرد. اين قشر حتي بيمه‌اي ندارند، اگر در آينده صداي يکي از آنها گرفت و ديگر نتوانست کار کند، مجبور است خانه‌نشين شود. با صداي گرفته حتي نمي‌تواند بقال شود و ديگر هيچ جا به او کار نمي‌دهند.