نصف جهان: به روزنامه ها نگاه کنيد، رسماً تيغ از نيام کشيده اند، رسماً بر سر کي روش نفير مي زنند، برخي حتي کج فهمي را تا آنجا کشانده اند که مي گويند همين حالا بايد کي روش را اخراج کرد در حالي که حرف کي روش چه در مورد مسائل اقتصادي و چه در مورد حمايت هاي جانبدارانه، حرف بيش از نيمي از مردم ايران است، حرف همان ها که پرچم ژاپن را در تبريز و تهران و اصفهان و اهواز به ميدان مي برند.

اينکه کدام درست مي گويند بحث ديگري است که در اين مقاله نمي گنجد اما اين مي گنجد که رسانه هايمان در حد کانال هاي تلگرامي و اينستاگرامي و هموزن ادمين هاي 15 ساله تيتر و عکس زده اند آن هم قبل از ديدار يک هشتم نهايي و پس از صدارت ايران در گروه خودش بدون گل خورده و با کلي گل زده!

اتحاد واژه گم شده اي است که در ديدارهاي تيم پرسپوليس در آسيا وجود داشت و حالا اصلاً وجود ندارد.

اينکه کي روش زياده از حد درگيري ايجاد مي کند يک بحث ديگر است اما انگار کسي به برانکويي که يک روز از مربي عراق تعريف مي کند، روز ديگر جانشين سرمربي تيم ملي را در آستانه ديدارهاي جام ملت هاي آسيا معرفي مي کند و... کاري ندارد.

کي روش در امارات است و وسط جنگ ملت ها در فوتبال، برانکو که نيست. چرا کسي به او تذکر نمي دهد؟ چرا کسي رسانه هايي را که به طرز عجيب و غريبي هر روز جايگاه سرمربي تيم ملي را لق مي کنند تذکري نمي دهد؟

آيا همين بي توجهي ها نيست که کي روش را هر روز از کوره به در مي برد؟ يک تذکر يا برخورد مي تواند کي روش را آرام کند و حواسش را معطوف جام ملت ها...

اما به نظر مي رسد انگار تلاشي مذبوحانه وجود دارد که کي روش در آسيا قهرمان نشود، ظاهراً با ايجاد بي نظمي و بر هم خوردن تمرکز که به اين موضوع نزديک شده اند.

خيانت واژه معني داري است که نبايد آن را به کسي اطلاق کرد. ما هم اطلاق نمي کنيم، اما بي توجهي به دل يک ملت يا نيم ديگري از مردم که بين کي روش و برانکو، کي روش را انتخاب مي کنند قطعاً در دايره کوته بيني قرار مي گيرد.