نصف جهان: مخاطبان سیما تا چهارشنبه شب هفته پیش با سریالی مواجه‌ بودند که هم دم از قصه تاریخی در مناطقی از شمال ایران می‌زد و هم از نماهای بصری تازه‌ای در قاب تلویزیون رونمایی می‌کرد. این مجموعه داستانی هرچند فقط هفت قسمت داشت اما در جذب مخاطب موفق عمل کرد.

«گیله وا» چندین کاراکتر اصلی داشت؛ از بهروز شعیبی که نقش «میرزا کوچک خان» را برعهده داشت تا امیرحسین صدیق که کاری متفاوت در کارنامه‌اش را تجربه کرد. بخش هایی از گفتگوی خبرنگار «باشگاه خبرنگاران جوان» وابسته به سازمان صداوسیما را با صدیق از نقش او در «گیله وا» می‌خوانید.

چه اتفاقی افتاده است که کم کم سراغ نقش‌های جدیدتری می‌روید و به قولی از نقش‌های طنز و کمدی متعدد جدا شدید؟

من که دوست دارم کار جدی کنم و سراغ نقش متنوع بروم. حتی دلم می‌خواهد خودم را خیلی به سختی بیاندازم تا کلیشه نباشم. فکر می‌کنم نه تنها خود من؛ بلکه هر بازیگری چنین دوراندیشی‌ای دارد. ولی خب این فیلمساز است که باید دست از انتخاب‌های تکراری برحسب سابقه بازیگر بردارد و نقش‌های تکراری به بازیگران  ندهد.

و در مورد «گیله وا»؟

خوشحالم که اردلان عاشوراییِ جوان به من اعتماد کرد. او دست به ریسک می‌زند و این را همین الآن در همین سریال چند قسمتی به وضوح می‌بینیم.

خود نقش هم شاید تفاوت بیشتری نسبت به بقیه کاراکترها دارد. مثلاً گویش ارمنی!

من اتفاقاً دوران بچگی‌ام را در محله ارامنه گذرانده‌ام؛ در مجیدیه جنوبی تهران. از این دست رفقا زیاد داشتم. خیلی دلم می‌خواست که کمی جبران مافات کرده باشم.

از چه جهت؟

شما ببینید وجود این هموطنان ما در سینما واقعاً خالی است. این سختی خودِ نقش با این گویش، جذابیتی دوچندان برای من داشت. البته ما مترجم هم داشتیم و این را درنظر بگیرید که گویش و لهجه ارامنه عزیز ما یکی نیست ولی ما میانگین آن را درنظر گرفتیم که شباهت بیشتری داشته باشد.

خود داستان به نظر باکیفیت نوشته شده و در همین چند قسمت، به‌ اندازه کفایت مخاطب جذب کرده است. سریالی با قصه‌ای دورافتاده در لوکیشن‌هایی که چشم نوازند.

شخصاً داستان را دوست داشتم؛ قصه متعلق به دوره‌ای است که حرف و حدیث درباره‌اش بسیار است اما متأسفانه تاریخ آن را نادیده گرفته است و ما از آن قحطی بزرگ که پیش آمد و ظلمی که به کشور ما کردند، خبری نداریم. تازه در این سال‌هاست که برخی سراغ بازنمایی آن رفته‌اند.

 و از روز اول قرار بر این بود که «میرزا کوچک‌خان جنگلی» تصویرگر داستان «گیله وا» نباشد؟

بله؛ لزوماً «گیله وا» به این شخصیت بزرگ نمی‌پردازد. سراغ زندگی مردم عادی رفت که عمدتاً در روایت ما از تاریخ خالی است؛ همین اتفاق را ببینید که چگونه به‌دست فراموشی سپرده شده؟ یک قحطی بزرگی که بر سر ما آوردند آن‌هم ماجرایی که نصف جمعیت ما را از پا درمی‌آورند.

سراغی هم از تاریخ مکتوب یا شفاهی آن دوره گرفتید؟ مثلاً برای اینکه ما به ازای واقعی‌تری بگیرد یا چه بسا تزلزلی در نقش و کاراکترپردازی ایجاد نشود؟

من اطلاعاتم درباره آن قحطی و اتفاقات آن دوره در حد همین آثاری بود که ساخته شده یا اطلاعاتی که هر از گاهی شنیده می‌شد؛ اما اردلان عاشوری به‌عنوان نویسنده و کارگردان «گیله وا» خودش را برای تولید همین مینی‌سریال، به واقع به زحمت انداخت تا اطلاعات کاملی را در اختیار منِ بازیگر و مخاطبش بگذارد. جالب است بدانید که اینقدر تحقیق کرده که وقتی در دیالوگی هم بازیگران از سینمای آن سال‌ها و یا محله ارامنه و... حرف می‌زنند، برحسب واقعیت باشد تا کسی نتواند به محتوای سریال خرده بگیرد. خود این سریال برای من به‌حدی جذابیت دارد که دوست دارم سراغ اتفاقات عجیب آن دوره بروم و کسب اطلاع کنم.

در این بین سراغ منبع خاصی هم رفته‌اید؟

عمده تمرکز من روی عکس‌هایی بود که از آن دوره پیدا می‌کردم؛ چون درباره مردم کمتر نوشته‌اند. کتابی نمی‌بینید که سراغ مردم آن زمان برود. هرچه هست درباره دربار و شاه و لشکرکشی‌هاست و از مردم، سبک زندگی و احوالاتشان و اتفاقاتی که بر سرشان می‌آمده، کمتر نوشته‌اند. واقعاً این روایتگری‌ها جذاب نیست؟

به شرطی که خوب بنویسند و خوب بسازند!

وقتی مردم درباره «گیله وا» با من صحبت می‌کنند یا کامنتی می‌گذارند، این ابراز رضایت را می‌بینم. من از این دست تولیدات می‌گویم که باید ساخت؛ از تاریخ بگوییم اما درست و با جزئیات و نمایشی از حضور مردم در آن اتفاقات بگوییم. متأسفانه همیشه آنهایی تاریخ را می‌نویسند که مثلاً پیروز بوده‌اند آن‌هم با کلی تحریف. همینطور هم که خبری از مردم در ماجراهای آن دوره قحطی و خود ماجرا نمی‌بینید.