نصف جهان: روزهای نارنجی فیلمی به کارگردانی آرش لاهوتی است. لاهوتی تا قبل از این فیلم، در زمینه مستند فعالیت داشته که توانسته جوایز متعدد داخلی و خارجی را از آن خود کند.

اما فیلم روزهای نارنجی فیلمی است که مخاطب را در همان ابتدا ناامید می کند. فیلم خرده داستان های نصفه و نیمه ای دارد که هیچکدام به پایان درستی نمی رسند. یکی از بزرگترین ایراد های آن تبدیل نشدن ایده به یک داستان کامل است. ایده قادر نیست به درستی بسط و گسترش پیدا کند و موقعیت ها به راحتی در نطفه خفه و از بین می روند. درگیریهای لفظی و گاها فیزیکی قادر نیستند خود را به داستان اصلی برسانند و در جهت کامل شدن داستان به آن کمک کنند. یکی از این نمونه ها مردی بنام کاظم است که رقیب کاری زن قصه یعنی آبان است. کاظم زمانی خواستگار آبان بوده و بعد ها در یک اتفاق باعث می شود بچه ی آبان سقط شود. این داستان فرعی در همین حد باقی می ماند و هیچ کارکردی در داستان ندارد و موقعیت دراماتیکی را بوجود نمی آورد. و یا دزدیدن پرتقال های انبار آبان که معلوم نشد کار چه کسی بود. کارکرد چنین داستان های نصفه و نیمه چیست؟ تنها کارکردی که می تواند داشته باشد تلف کردم وقت مخاطب و پُر کردن فیلم است. داستان آنقدر ناقص و خالی است که فیلمساز مجبور است آن را بتونه کاری کند. شوهر آبان که نقش آن را علی مصفا بازی می کند مردی کاملا منفعل است و زیر سلطه ی آبان. مسئولیتی در زندگی ندارد و علاقه ی زیادی به آکواریون و ماهی های تزئینی دارد. هیچکدام از شخصیتها گذشته ای ندارند در نتیجه شخصیت پردازی در آنها صورت نگرفته است. کل داستان را زن قصه یعنی آبان بر دوش می کشد. زنی که هیچگونه زنانگی ای ندارد و بازی کاملا خشک و سردی ارائه می دهد. او ظاهری زنانه دارد و باطنی مردانه آن هم از نوع بی روح. تماشا کردن چنین زنی که قادر نیست احساساتش را در شرایط مختلف بروز دهد چه جذابتی دارد؟

اگر هدیه تهرانی تصور کرده با چنین بازی ای توانسته یک بازی زیرپوستی ارائه دهد کاملا اشتباه کرده است. او تنها بی تفاوتی و بی احساسی خود را نسبت به زندگی و همسرش و اتفاقات اطرافش نشان داده است.

مشکل دیگر معلق بودن دوربین در فضا است. دوربین و قاب ها آنقدر بد عمل می کنند که مخاطب آزار می بیند. دوربین رو دست که دائم در حال بالا و پایین شدن است. هدف از دوربین رو دست چیست؟ ایجار اضطراب؟ لزوم این اضطراب چیست؟ این نوع فیلمبرداری تنها تمرکز مخاطب را از فیلم می گیرد و هیچ امتیاز دیگری برای فیلمساز ندارد. مسئله ی دیگر باغ پرتقال است. با تمام کارگرانی که در آن کار می کنند هیچگونه پیشرفتی در کار و خالی شدن باغ از پرتقال هایش دیده نمی شود. فیلمساز در کلیت فیلم عقیم عمل کرده و قادر نبوده از حالت ایده در آمده و به یک داستان کامل و پخته برسد./سهیلا بلوردی