زنده به گوری را فقط شنیده بودیم تا روز سه شنبه که تصاویر قبرستان خوابی عده ای همه را بهت زده و روزشان را تیره و تار کرد. شرمساری حقیرترین واژه است و بغض علیل ترین، وقتی می شنوی، همین بیخ گوش ما، در شهری که بچه پولدارهایش وقیحانه مازراتی و پورشه سواری شان را به رخ می کشند در خیابان های بالای شهر رانندگی می کنند و مانور دارندگی می دهند، وقتی می بینی در همین 40 کیلومتری پایتخت که در پنت هاوس برج های سر به فلک کشیده اش عده ای در استخر و جکوزی شخصی نمایش ثروت می دهند و قه قه مستانه شان بلند است، عده ای هم شب را در گور صبح کرده اند، شب های سرد زمستانی را.

جایی که دعوا بر سر قانونی بودن یا نبودن حقوق 80 تا 150 میلیونی و سقف 20 میلیونی برای حقوق است، پایتختی که ریلکسیشن در وان شیر دیگر در آن دمده شده و ماساژ با خاویار آخرین ورژن روش های خرج کردن پول های باد آورده شده است.

تهرانی که هیچ بمب و تروری در ترکیه، مانع عیاشی برخی ساکنانش در آنتالیا و استانبول نمی شود. شهری که صفرهای اختلاس و وام های میلیاردی اش در هیچ ماشین حساب معمولی جا نمی شود و محاسبه ورودی و خروجی برخی حساب ها هر حسابداری را خسته و کلافه می کند.

در همین شهر پر زرق و برق؛ عده ای هم تنها سرپناهشان قبرستان بود؛ خوابگاه آخرت ما تنها پناهگاه دنیایشان. فشار قبر مگر برای مرده ها نیست؟ این قبرها بدون سنگ هم فشار می آورند، هم بر ساکنانش هم بر وجدان ها، ما فقط شنیده ایم، «ان شاءا... که این عکس ها فتوشاپ است» و یا بخشی از یک فیلم؛ با همان دلخوشی آخر فیلم ها که «غصه نخور،کارگردان نوشته».

راستی از چالش آب یخ چه خبر؟ هنوز چالش مانکن بازارش داغ است؟ چالش خوابیدن در قبر؟ مگر داریم؟! چالش فقط چالش عکس موجودی حساب... چالش فقط چالش عکس سیاه و سفید؛ سفید مثل برف دی... سیاه مثل عمق گورهای قبرستان نصیر آباد... دیوار مهربانی هم که یادش بخیر... دیگر فراموش شد...مثل خود مهربانی.