ژان بالْسْرود هیچ وقت خود را قهرمان نمی‌دانست و معتقد بود آن مردمانی که او را زنده نگه داشتند قهرمانان واقعی هستند.

 وقتی کشتیِ «ژان بالْسْرود» توسط آلمانی‌ها مورد حمله قرار گرفت، او و همرزمان‌ش دانستند که در این نبرد، شانسی ندارند. در حالی که تنها امیدوار بودند تلفاتی اندک بر دشمن وارد سازند، خودشان بر تخته‌پاره‌ای سوار شدند و کشتی‌شان را منفجر نمودند.

بالسرود به سمت ساحل شنا کرد و دید که هم‌قطاران‌ش توسط نیرو‌های آلمانی محاصره شدند. وقتی آن‌ها برای دستگیر کردن‌ش آمدند، موفق شد به ۲ تن از آن‌ها شلیک کند تا بمیرند. سپس در میان برف‌ها، گریخت.

بالسرود خیس بود، قایق‌ش را از دست داده‌بود و در میان سرما و یخبندان، گرفتار شده‌بود. او ۹ هفته در میان برف پیاده راه رفت. پای‌ش یخ زد و او مجبور شد خودش، قطع‌ش کند و با تنابی محل زخم را محکم ببندد تا از گسترش قانقاریا در بدن‌ش، جلوگیری نماید. در مسیر، او دچار یک بهمن شد و به‌مدت ۴ روز در میان برف‌ها مدفون گردید.

او از میان برف‌ها تونلی حفر کرد و توانست به گروهی از روستاییان برسد. آن‌ها او را با برانکاردی حمل کردند و در نهایت، بالسرود از آن مهلکه جان سالم به در برد.