دریا قدرتی پور: چهار دهه برای یک هنرمند مدت زمانی است که می تواند به پختگی برسد. برای رسول هنرمندنیز همین طور است. این پیشکسوت تئاتر به غیر از بازیگری فعالیت های صنفی مختلفی در کارنامه اش دارد. از تهیه کنندگی ارشد صدا و سیما گرفته تا مسئولیت های دیگر. اما این مسئولیت ها هیچکدام نتوانسته مانعی باشد که او تئاتر را رها کند. به نظر این هنرمند یکی از علاقه های اصلی اش در هنر نمایش، بازیگری است که با آن به آرامش می رسد و هیچ شغل دیگری او را به این آرامش نمی رساند: «اگر فردا به من بگویند همه کارهایت را رها کن، این کار را می‌کنم، ولی اگر بخواهند تئاتر را از من بگیرند، برایم فاجعه است.» او حالا با تئاتر عشق می کند و این عشق را با مخاطبانش به اشتراک می گذارد. هنرمند خیلی اتفاقی پایش به این هنر بازشد زمانی که در دهه 40 با حضور در یک کار دانشجویی آغازکرد و رسید تا بعد از انقلاب که در جشنواره فجر جایزه گرفت. پس از آن به شکل جدی در این وادی وارد شد و تا کنون در بیش از 50 سریال و تله تئاتر  بازی کرده است و دوست دارد تا توان دارد تئاتر را با گوشت و پوستش لمس کند. رسول هنرمند این شب ها با اپرا تئاتر «لیلی و مجون» به کارگردانی عرشیا شفیعیون روی صحنه است.

از تئاتر  لیلی و مجنون بگویید. چقدر با نقشی که داشتید توانستید همذات پنداری کنید.

لیلی و مجنون داستانی اصیل از نظامی گنجوی است که در این نمایش با در هم آمیخته شدن با موسیقی جلوه دیگری به خود گرفته است. درباره نقش خودم باید بگویم که پدر لیلی یک نقش کلیدی را در این نمایش دراماتیک دارد، بطوری که اگر او از ابتدا با ازدواج لیلی با مجنون مخالفت نمی کرد شاید کل داستان به شکل دیگری روایت می شد و از این حالت درمی آمد. من سعی کردم با این نقش که مشابه آن در بیشتر خانواده های ایرانی ممکن است وجود داشته باشد همذات پنداری کنم و تلاشم این بود که بتوانم به بهترین نحو از پس این نقش برآیم. بازتاب این نقش در جامعه ما وجود دارد و خیلی ها با آن درگیر هستند. تعریف کلی که می توانم از این شخصیت ارایه کنم این است که پدر لیلی با جواب منفی به مجنون مابقی داستان را رقم می زند. در واقع دوست داشتم تا آنجا که می توانم در این نقش فرو بروم تا در پیشبرد قصه تاثیرگذار باشد. مهره ای که بودنش تم داستان را رقم می زند و در مسیر روایت اثرگذار است. بر این اساس بود که توانستم خیلی خوب به کاراکتر پدر لیلی نزدیک شوم. به نظر من این بازیگر است که به شخصیت روح می دهد و آن را بازی می کند. این وضعیتی است که ممکن است در سینما کم پیش بیاید اما در تئاتر  چون نفس به نفس مخاطب هستی باید کارخودت را خوب انجام بدهی و به شکل پخته ای آن را ارایه کنی. به هر حال برای ورود به هر نقشی بازیگر نقشه راه دارد و جدای از تکنیک های بازیگری باید آن را هضم کند. با توجه به اینکه آقای شفیعیون در مباحث فرم و تکنیک، طولانی مدت کار کرده و در مقام کارگردان نیز دست با تجربه ها را برای اعمال نظر باز گذاشته است، اتودهای مختلف می زدیم و هر کسی هر چه به نظرش می رسید اعلام می کرد تا به یک نقطه مشترک با نظر کارگردان برسیم.

از مخاطبان صحبت کردید. با توجه به اینکه شما تربیت شده تئاتر  هستید بازخوردهای مخاطبان نسبت به این تئاتر  به چه شکل بود؟

هر تئاتر ی قطعاً بازخوردهای مختلفی دارد اما خوشبختانه این تئاتر  نه تنها مورد قبول مخاطبان عام قرار گرفت، بلکه مخاطبان خاص را هم درگیر کرد و فضای موسیقایی، دکور و بازی بازیگران کار را برای آنها لذت بخش کرده است. حتی اساتید دانشگاه هم عکس العمل های خوبی نسبت به این نمایش داشتند. به نظر من مخاطبان از سرمایه های اصلی هنر تئاتر هستند و این برای ما مهم بود. زمانی می‌توانیم تئاتری را به مفهوم واقعي کلمه اجرا کنیم که اقشار مختلف جامعه آن تئاتر را ببینند و خسته نشوند. اگر گروه نمایش بتواند مخاطبان را به سالن تئاتر بکشاند، تئاتر را وارد سبد خانوادگی مردم اصفهان کند و تئاتر مستقل شکل بگیرد، بسياری از مشکلات رفع می‌شود. زمانی تئاتر در این شهر موفق است که تماشاگر از سالن راضی بیرون برود و این موضوع آتیه تئاتر اصفهان را تامین می‌کند.

تا پیش از شیوع کرونا نسل جدید کارگردانان تئاتر  تا چه حد توانسته بودند تعالی را به تئاتر  اصفهان برگردانند؟و به عنوان کسی که چهار دهه در تئاتر اصفهان مشغول بوده‌اید، نظرتان درباره وضعیت تئاتر در این سال ها چیست؟

تئاتر اصفهان با وجود فراز و فرودهای بسیار، همیشه جایگاه ویژه و صبغه ای تاریخی داشته است. اصفهان همواره یکی از مراکز تئاتر کمدی محسوب می شده و طی چهار دهه گذشته، تئاتر اصفهان با وجود اینکه پر از فراز و نشیب بوده اما جایگاه مشخصی داشته است. اصفهان همواره پتانسیل های خوبی دارد و قشر تحصیلکرده و با تجربه های تئاتر پتانسیل های خوبی برای اصفهان به شمار می روند. تنها مشکلی که در زمینه تئاتر در اصفهان وجود دارد مشکلات سخت افزاری، کمبود پلاتو برای تمرین و کمبود سالن مناسب است. مساله ای که در شهری مثل کاشان مرتفع شده است. این موضوع و کمبود امکانات دیگر باعث شده که بسیاری از تئاتری های اصفهان ترجیح بدهند به پایتخت مهاجرت کنند به این خاطر که امکاناتی که درتهران است قابل مقایسه با امکانات اصفهان نیست.

فکر نمی کنید مهاجرت تئاتری ها به پایتخت به مسائلی معیشتی و مالی هم گره خورده باشد؟

ببینید! تئاتر امروز با تئاتر دهه 60 متفاوت است. در آن زمان کسی حرف پول را نمی زد و بعضاً عوامل از شب تا صبح برای زدن دکور کار می کردند و پای پول در میان نبود. اما حالا به واسطه وجود شرایط اقتصادی، وضعیت تئاتر متفاوت شده و حتی کسانی که سابقه زیادی در این زمینه ندارند از همان ابتدا بحث مالی را پیش می کشند. بنابراین برای اینکه تئاتر اصفهان زنده بماند باید از آنها حمایت شود و دستگاه های مثل ذوب آهن اصفهان و فولاد مبارکه و غیره باید پا پیش گذاشته و از تئاتر اصفهان حمایت کنند تا تئاتر  زنده بماند. شرایط تئاتر با دیگر مشاغل هنری تفاوت دارد و با توجه به پروتکل‌های موجود در زمان کرونا، طی این دو سال هیچ اقدام ویژه‌ای رخ نداد و برنامه خاصی را شاهد نبودیم و به این خاطر که تئاتر به مخاطبانش زنده است و با هیچ هنر دیگری قابل مقایسه نیست باید حمایت شود. اگر مخاطب یک تئاتر خوب ببیند و احساس رضایت داشته باشد در زمان های بعدی هم راغب می شود که به سالن های تئاتر بیاید. در کنار این موضوع باید این نکته را هم بگویم که تئاتر یک هنر پر هزینه است و باید از آن حمایت کرد تا چراغ آن همواره روشن بماند. طی سال‌های اخیر تئاتر در استان‌ها به صورت معمول با بودجه‌های محدود و بیشتر با تکیه بر خلاقیت‌های فردی ادامه مسیر داده است. این در حالی است که هنرمندان ساکن در تهران که در حوزه تئاتر فعالیت می‌کنند، اکثراً از دل استان‌ها برخاسته اند و شهرستان‌ها سهم زیادی در تئاتر پایتخت دارند. بچه های تئاتری انتظارات بی جا و نامحدودی ندارند. آنها صادقانه کار می کنند و زحمت می کشند و حتی اگر یک پلاتو برای تمرین در اختیار آنها بگذارند از این موضوع خوشحال می شوند.