جمع کردن میز و صندلی های کافه ها، مسدود کردن رواق های جداره شرقی چهارباغ و متعلق به مدرسه تاریخی آن به همراه زمزمه‌های بازگشت خودروها به این گذری که تنها پنج سال از پیاده رو شدنش می‌گذرد، آخرین فراز و نشیبی است که چهارباغ در حال پشت سر گذاشتن آن است. اما خبرگزاری ایرنا در همین رابطه و اینکه این ساز تغییر چگونه کوک شد و تا چه اندازه می‌تواند چهارباغ را به عنوان یک فضای شهری دچار افت وخیز کند را با مجتبی شاهمرادی، معاون فرهنگی شهردار و رییس سازمان فرهنگی اجتماعی شهرداری اصفهان مطرح کرده است.

*اتفاقات اخیر به تصمیماتی منجر شده که حضور شهروندان را در چهارباغ کمرنگ کرده است، از نگاه شما به عنوان یکی از مدیران فرهنگی شهر، این اتفاق تا چه اندازه می تواند چهارباغ را از کارکرد فضای عمومی شهر دور کند؟

چهارباغ ، ذی نفعان متعددی دارد چه کسبه، چه سکنه و کل مردم شهر که می‌توانند از این فضا استفاده کنند، با خشک شدن زاینده رود، مردم اصفهان رغبتشان به فضاهایی است که کنار رودخانه نباشد، مثل گذر چهارباغ و میدان امام(ره) و این موضوع مهمی است که از نظر من باید مد نظر باشد؛ تاکید ما هم در مدیریت شهری همین است که چهارباغ به عنوان یک خیابان پیاده راه برای خانواده های اصفهانی باقی بماند. چهارباغ یک گذر تاریخی است،در دوره آقای جمالی نژاد شهردار اسبق تلاش کردند که این خیابان پیاده راه شود و می‌توانم بگویم این گذر، یکی از زیباترین پیاده راه های دنیاست که همین حالا هم مردم و خانواده ها به آن مراجعه می کنند. در وقایع اخیر اما چهارباغ محل تجمع برخی و البته در کنار این موضوع، آسیب هایی هم ایجاد شده بود که برای حفظ امنیت مردم میز و صندلی ها و ون کافه ها برچیده شدند.

*این آسیب ها چه بودند؟

گروه های خاص اجتماعی در آنجا حضورهایی داشتند اما واقعیت این است که چهارباغ حضور خانواده ها را داشت که از خیلی جهات خوب بود. الان هم نگاه مدیریت شهری این است که چهارباغ پیاده راه بماند و تاکید ما هم این است که محل امن و آرامش و گذر پیاده راه در دل شهر بماند.

*برخی کارشناسان معتقد هستند که وقتی این فضای عمومی شهری را از کارکردهایی که می تواند داشته باشد دور کنیم، وقتی خانواده ها نتوانند اوقاتی را در چهارباغ بگذرانند، خواه ناخواه به تشکیل چنین کلنی هایی که در جرگه آسیب های اجتماعی قرار می‌گیرند، در این خیابان دامن زده خواهد شد، دیدگاه مدیریت شهری در این رابطه چیست؟

اعتقاد ما این است که اگر آسیب هایی هم در چهارباغ وجود دارد و ممکن است در چهارباغ ظهور و بروزی داشته باشد با تغییرات اینچنینی، این آسیب ها از بین نمی‌رود بلکه ممکن است از یک گوشه چهارباغ به گوشه دیگری از شهر منتقل شود. کسانی که در حوزه روان شناسی و آسیب‌های اجتماعی کار می‌کنند باید بررسی کنند و برای این گروه‌ها که به طور معمول جوان و نوجوان و از فرزندان طلاق هستند و نتوانستند در گروه های دوستی خوبی قرار بگیرند، تدبیری بیاندیشند. تاکید من اما این است که همه اینها شهروند همین شهر و فرزندان ما هستند و باید در قبال آنها احساس مسوولیت داشته باشیم؛ چه در چهارباغ باشند و چه در جای دیگر شهر باید برای آنها برنامه ریخت تا بتوانند به عنوان شهروندان عادی و به عنوان اصفهانی اصیل در شهر اصفهان فعالیت کنند.

*مساله ای که بسیار در سال‌های گذشته مطرح بوده است این که چهارباغ باید از بعد فرهنگی غنی تر شود؛منظور همان کافه‌ها و کتابفروشی‌هایی است که پاتوق اهل کتاب و هنر و فرهنگ اصفهان بودند وحالا رنگ باخته اند؛ آیا برنامه ای برای غنا یا بازگرداندن این هویت به چهارباغ وجود دارد؟

برای این نکاتی که شما می‌گویید نیاز است که فرمانداری، اصناف، اتحادیه ها و حوزه های فرهنگی به همراه شهرداری به میدان بیایند ؛ برای حوزه آسیب‌های اجتماعی باید دستگاه های متولی نظیر بهزییستی به میدان بیایند و هر بخش نقش خودش را درست ایفا کند تا چهارباغ آن چهارباغ واقعی باشد. نکته اما این است که خیلی از دستگاه‌ها احساس مسولیتی نسبت به چهارباغ ندارند؛ در میدان نقش جهان کسبه وجود دارد اما آنها با شهرداری ارتباط ندارند، در این محل صنایع دستی به فروش می‌رسد. اگر کسی هم فروشگاه دیگری جز صنایع دستی در میدان داشته باشد،شاید کسی به او چیزی نگوید اما یک خواست و اجماع عمومی برای حضور فروشگاه‌های صنایع دستی وجود دارد. این موضوع را باید از این منظر و با این عینک دید، که در مورد چهارباغ هم مثل سایر خیابان های شهر همه احساس مسوولیت کنند و به وظایفشان عمل کنند. به گمان من نقاط به شدت پر آسیب دیگری هم در شهر داریم که آسیب آنها بیشتر از آن چیزی است که در چهارباغ است اما فکر می‌کنم که مقداری در مورد آسیب های چهارباغ اغراق می کنیم. این اغراق شاید ناشی از احساس مسولیت درباره چهاباغ باشد.