السفير نوشت: پيامدهاي حضور روسيه در سوريه همچنان ادامه دارد و آشکار شدن و افزايش مواردي که مسکو را از تهران در پرونده سوريه دور مي کند، موجب تعجب برخي طرف ها شده است. در ابتدا از روسيه و نقش جديد اين کشور در مشرق عربي استقبال شده بود ولي با گذشت زمان، ابعاد ديگري آشکار شد که موجب ناخرسندي علني از روسيه و نقش آن در تحليل هاي «محور مقاومتي» شد.

به گزارش «انتخاب»، تحولات در سوريه از زمان مداخله روسيه در اين کشور در پاييز گذشته نشان داد اهداف مسکو و تهران در سوريه در نخستين مرحله اين مداخله براي تغيير نسبي توازن قوا به نفع نظام سوريه با يکديگر منطبق بوده است ولي اهداف آنها در مرحله بعد از نظر تاکتيکي و راهبردي ضرورتاً يکسان نيست.

اين سخن به هيچ وجه به معناي پايان توافق روسيه و ايران نيست بلکه اين توافق بر اساس سلسله مراتب قدرت در نظام جهاني کنوني ادامه خواهد يافت و اختلافات در منافع بين آنها باقي خواهد ماند. از سوي ديگر، در دوره اخير اهداف مسکو از يک سو و رياض و آنکارا از سوي ديگر با يکديگر برخورد داشت زيرا تغيير توازن قوا در سوريه در مرحله نخست، با سياست هاي عربستان و ترکيه همسو نبود. با اين حال نمي توان بهبود روابط روسيه را با اين دو کشور در مرحله بعد بر اساس ضوابط و شروط معين براي تأمين منافع دوطرف بعيد دانست.

اما روابط روسيه و اسرائيل از همان روز نخست مداخله روسيه در سوريه، هماهنگ و علني بود و منافع مشترک آنها را - صرفنظر از موضع ايدئولوژيک آنان- تأمين مي کند.

به طور خلاصه، سياست هاي مسکو در خاورميانه تک بعدي يا محدود به جبهه گيري هاي ايدئولوژيک نيست بلکه بر اساس محاسبات واقعگرايانه تنظيم شده است. برغم پيچيده بودن محاسبات روسيه و واقعگرايي بيش از حد آن، موفقيت روسيه مسئله اي تضمين شده نيست بلکه در گرو باقي ماندن يا تغيير توازن هاي کنوني در نظام بين المللي است. ولاديمير پوتين نمايش جديدي از مبحث «وحدت در عين کشمکش» را در عرصه خاورميانه ارائه مي کند.