ايسنا:داستان انتخابات، قدرت و شهرت، داستان امروز و ديروز نيست. تا بوده در اين کارزار همين بوده است و سوداي اين بازار، همين؛ از همان روزهايي که ملك‌الشعراي بهار، هوس نمايندگي در دوران مشروطه را در سر پروراند تا ورود محمدعلي فروغي و پرويز ناتل خانلري در اركان حكومتي؛ ايراني و خارجي هم ندارد؛ «آرنولد شوارزنگر» هم همين سودا را داشت و ناصرخان حجازي مرحوم هم؛ پاي عباس جديدي، بيژن نوباوه، هادي ساعي و ديگران هم به منصب‌هاي سياسي باز شد.

گويي چند سالي است که مشاهير ورزشي و هنري، براي به دست گرفتن برخي سکان‌هاي سياسي، کمر همت بسته‌اند. حال آنکه تا پيش از اين، هنرمندان و ورزشکاران، نهايت تلاش خود را مي‌کردند تا به دور از فضاي سياسي فعاليت کنند و ساحت خود را به حواشي اين ميدان نيالايند.

آن روزها هنرمندان يک تنه بار محبوبيت را بر دوش مي‌کشيدند، فرهيختگي‌شان را زير بغل مي‌گذاشتند و وارد کارزار سياست مي‌شدند تا دري باز کنند و فردايي، بهتر؛ پاي کمپين‌ها و ارتش‌هاي سايبري چندين و چند «کا» در ميان نبود و در ادبيات اين بازي، مفهوم و جايگاهي نداشت. اين روزها اما انتخابات و فرهنگ شهرت، هزارتويي پر افسانه است. ستاره‌ها يکي و دو تا نيستند، تب ثبت نام‌هاي انتخاباتي در ميان چهره‌ها بالا گرفته، فضاي مجازي ميدان داري مي‌کند.

سلبريتي‌ها از هواداران خود ارتش مي‌سازند تا در هيئت ابَرقهرمانان نجات دهنده، ظاهر شوند اما در اين ميان دغدغه‌اي بزرگ، رخ مي‌نمايد؛ دغدغه‌اي که پس از فاجعه دردناک پلاسکو، بيش از پيش خودنمايي کرد و افکار عمومي را با پرسشي اساسي رو به رو ساخت. اينکه حضور هنرمندان و ورزشکاراني با محبوبيت اجتماعي بالا، تا چه حد در برهه‌هاي حساس تصميم گيري و فراتر از آن تصميم سازي تعيين کننده خواهد بود؟ زماني که شوراهاي شهر به فراکسيون‌هايي کاملاً فعال و مرتبط نياز دارد، سلبريتي‌ها کجاي کار را خواهند گرفت؟ و در يک کلام «چرا سلبريتي‌ها در انتخابات ثبت نام مي‌کنند و چرا بايد به آنها رأي داد؟» پرسشي که پاسخ آن به ميزان آگاهي عمومي جامعه بر مي‌گردد.

تصميم‌هاي احساسي مردم

يک جامعه شناس در اين باره مي‌گويد: اگرچه ثبت نام در فهرست نامزدهاي شوراي شهر حق هر شهروند داراي معيارهاي وضع شده است اما نکته مهم اين است که در برخي موارد، ساز و کارهاي انتخاب و آشنايي با نامزدها از سوي مردم، جامعيت لازم را ندارد و به همين دليل افراد نمي‌توانند انتخاب‌هاي دقيقي انجام دهند از اين رو به سراغ چهره‌ها و نامزدهايي مي‌روند که شناخته شده بوده و از اعتبار و منزلت اجتماعي برخوردارند.

رضا اسماعيلي افزود: در اين ميان، هنرمندان سينما و تلويزيون و ورزشکاران از محبوبيت بيشتري برخوردارند چراکه مردم اين افراد را در فضاهايي مي‌بينند که بخشي از نيازها و انتظارات آنها را برآورده مي‌کند. به ويژه بخشي از جامعه که در رسيدن به آرزوهاي خود دچار سرخوردگي اجتماعي هستند، بيشتر دوست دارند پاسخ مطلوب خود را از قشر محبوب جامعه بگيرند و مطالبات خود را به دست اين گروه بسپارند.

آينده شهرها به شدت در خطر است

اين جامعه شناس با بيان اينکه اکثر چهره‌ها تجربه، دانش و مهارت شهري لازم را در اختيار ندارند، اظهار داشت: با توجه به مسائلي که اکنون در شهرهاي کشور با آن مواجه هستيم، در شرايطي به سر مي‌بريم که آينده شهرها و نسل‌هاي پس از ما به شدت در معرض خطر است، بنابراين مشارکت فردي در فعاليت‌هاي اجتماعي بايد به صورت دقيق و با همه ابعاد براي مردم تبيين شود تا آنها بر اساس احساسات و افکار محدود و موقتي، تصميم گيري نکنند.

کاستي بزرگ

اسماعيلي در پاسخ به اين سئوال که از نظر جامعه شناسي تب حضور در شوراهاي شهر از سوي خود چهره‌ها و سلبريتي‌ها، چه دليلي دارد؟ گفت: در سلسله مراتب اجتماعي افرادي که اعتبار و منزلت اجتماعي بالاتري دارند، از اعتماد به نفس بيشتري برخوردارند و حس مقبوليتي که جامعه نسبت به آنها دارد اعتماد به نفس خاصي به اين افراد مي‌بخشد. به همين دليل اين افراد تلاش مي‌کنند تا لايه‌هاي بعدي و حلقه‌هاي بعدي را تجربه کنند و اين موضوع نه فقط در ايران بلکه در بسياري از ديگر کشورها نيز ديده مي‌شود. ضمن احترام به ورزشکاران و هنرمندان بايد گفت يکي از کاستي‌هاي فعلي شوراهاي شهر اين است که افراد فاقد آموزش و تخصص لازم به بدنه شورا راه پيدا کرده‌اند در حالي که شوراها دولت- شهرهاي ما و بسيار بسيار با اهميت هستند و تصميم‌گيري در چنين نهادي به تجربه، درايت و دانش‌هايي نياز دارد که برخي از مشاهير عرصه‌هاي هنري و ورزشي فاقد آن هستند و اين مسئله پيامدهاي نامطلوبي در عرصه‌ مديريت شهري به جاي مي‌گذارد.

ما مي‌آييم، مردم قيّم نمي‌خواهند!

مهدي باقربيگي که بسياري از مردم او را با نام «مجيد» مي‌شناسند، عضو فعلي شوراي شهر اصفهان است. او نيز يکي از کساني است که با وجهه هنري خود وارد شورا شده و مردم بر اساس شناخت نوستالژيک خود از سريال دوست داشتني «قصه‌هاي مجيد» به او رأي دادند. او شايد يکي از بهترين گزينه‌هايي است که مي‌تواند در اين باره اظهار نظر کند؛ کسي که به عنوان يک بازيگر، تجربه ورود به شورا را داشته و مي‌تواند از موفقيت يا عدم موفقيت چنين تجربه‌اي سخن بگويد.

وي تصريح کرد: ما نبايد قيّم مردم باشيم و بگوييم به چه کسي رأي دهند و به چه کسي نه؛ چرا فکر مي‌کنيم که مردم متوجه نمي‌شوند و اين ما هستيم که متوجه مي‌شويم؟

باقربيگي، ادامه داد: اينکه مي‌گويند هنرمندان و ورزشکاران نبايد وارد شورا شوند بسيار حرف مسخره‌اي است که به يک لطيفه شباهت دارد. مگر شهر فقط به پل، آسفالت و ساختمان نياز دارد؟ آيا شهري مانند اصفهان که يک شهر فرهنگي- هنري است نبايد در شوراي خود هنرمند و ورزشکار داشته باشد؟ چرا پزشک متخصص قلب وارد شورا مي‌شود و کسي درباره آنها چيزي نمي‌گويد؟

وي اضافه کرد: قبل از اينکه وارد شوراي شهر شوم، 15 سال در شهرداري شاغل بودم و مي‌توانم بگويم شوراي چهارم بهترين شورا از نظر ترکيب افراد بوده است. در نهايت هم اين مردم هستند که انتخاب مي‌کنند و اگر بنده کارآيي و سواد لازم را نداشته باشم، ديگر به من رأي نخواهند داد.