روزنامه جمهوری اسلامی در ادامه یادداشت های پیشین خود دیروز هم به رفتار برخی طلاب و روحانیون انتقاد کرد. این روزنامه در یادداشت خود به قلم مسیح مهاجری نوشت:

در صفحه تلگرام صحنه کاملاً غیرمتعارفی را در ساحل دریای خزر دیدم که عده‌ای دختر و پسر و زن و مرد با سر و وضع نامناسب مشغول انجام مسابقه سیب خوری بودند و چند طلبه جوان نیز این مسابقه را مدیریت می‌کردند. نحوه اجرای مسابقه اینگونه بود که چند دختر هر کدام سیبی را به نخ آویزان کرده و از بالای سر چند مرد جلوی دهان آنها می‌گرفتند تا آنها بدون آنکه از دست خود برای نزدیک کردن سیب به دهانشان کمک بگیرند آن را بخورند تا موفقیت در خوردن سیب و سرعت عمل در آن، امتیازاتی برای خورندگان محسوب شود. این مسابقه، با حضور و نظارت و مدیریت چند طلبه اجرا می‌شد و در واقع، مجری مسابقه، طلبه‌ها بودند... در صحنه دیگری، تصویر یک خودروی پراید در جاده چالوس نشان داده شده که یک تابلوی بزرگ با جمله «اجرای عقد ازدواج عادی با مدرک معتبر قانونی بدون ثبت در شناسنامه» روی آن نقش بسته به آن تکیه داده شده و البته زیر آن جمله «پاسخ به سئوالات شرعی و تصحیح قرائت نماز» نیز اضافه شده است.

بعضی از کاربران در تفسیر اقدام آن طلبه که در کنار خودروی پراید قدم می‌زد و منتظر بود برای خواندن عقد به او مراجعه شود نوشته اند: «منظورش خواندن صیغه عقد موقت برای دخترها و پسرها یا مردان متأهل است که در شناسنامه ثبت نمی‌شود و یک دفترچه به آنها می‌دهند که هتل‌ها قبولش دارند».

سئوال این است که این دفترچه را چه کسی اختراع کرده؟ چه کسی و چه نهادی به هتل‌ها اجازه داده چنین دفترچه‌ای را بپذیرند؟ کدام دستگاه مجاز بوده اجرای عقد بدون ثبت در شناسنامه را بلااشکال اعلام کند؟ و اصولاً این آقای طلبه چرا چنین شغلی را انتخاب کرده که مفهومی غیر از مجاز کردن فساد و ترویج فحشا و رسمیت بخشیدن به آلودگی‌های اخلافی و بی‌بند و باری‌ها ندارد؟

شاید اگر از طلبه‌هایی که مدیریت مسابقه سیب خوری را در ساحل دریای مازندران برعهده داشتند و آن طلبه که در جاده چالوس تابلوی اجرای عقد بدون ثبت در شناسنامه را بالا برده بود پرسیده شود چرا چنین می‌کنید؟ بگویند هدف ما عادی سازی روابط مردم با روحانیت و یا حل مشکلات شرعی آنها و جذب حداکثری است و شاید این طلبه‌های جوان واقعاً هم، چنین اعتقادی داشته باشند ولی آیا نهاد روحانیت باید اینچنین بی‌ضابطه و بی‌در و دروازه باشد که هرکس هرکاری به نظرش رسید انجام بدهد و هیچ نظارتی بر کار او نباشد؟!

بار دیگر از اعماق جان و در نهایت عذاب وجدان به دلیل مشاهده چنین کارکرد انحرافی که از بخشی از روحانیون مشاهده می‌شود، فریاد بر می‌آوریم که‌ ای بزرگان حوزه‌های علمیه! به داد برسید و روحانیت را از این بی‌ضابطه عمل کردن‌ها نجات دهید...