نصف جهان: پس از ايجاد موج دلهره و ترس از گروه ايران در جام جهان، عمده رسانه هاي ورزشي در حال تلطيف فضا و تزريق روحيه اميد به ملي پوشان و هواداران تيم ملي هستند. واقعيت اين است که همه آنچه پس از قرعه کشي جام جهاني ديده‌ايم، يک احساس گرايي مطلق است و نه بيشتر... چه آنها که بر فرق سر مي‌کوبند که مي‌رويم و نابود بازمي‌گرديم و چه آنها که خوشبينانه شگفتي هاي گذشته را رديف مي کنند تا اميدواري بيش از حد براي خويش پيدا کنند، در دوسوي طنابي قرار دارند که هردو راه در منطق ندارد، آنچه ما اکنون به آن نياز داريم، نه آن بدبيني مطلق است و نه آن خوش بيني مطلق. هيچکدام به کار ما نمي آيد، آن بدبيني باعث مي شود بازنده به جام جهاني برويم و آنقدر که بايد و شايد نجنگيم و آن خوش‌بيني باعث مي‌شود، توقع خود را به صورت مصنوعي بالا مي بريم و شگفتي را که بالذات بايد امري نامحتمل باشد که رخ مي دهد را تبديل به يک باور کنيم آن گاه سرخورده خواهيم شد که شگفتي نشد...

راه ميانه اي وجود دارد آيا؟ راه ميانه شايد همين باشد که کمي هم منطق به باورها و واکنش هاي خود اضافه کنيم، بايد قبول کنيم، نه ما که هيچکدام از تيم‌هاي آسيايي بدون خوش شانسي اين پتانسيل را نداريم که از گروه خود در جام جهاني بالا برويم، فاصله‌ها زياد است و امکانات و برنامه ريزي‌ها غيرقابل مقايسه... ما اين خوش شانسي را در هنگام قرعه کشي نياورديم، شايد در وقت بازي ها بياوريم، شايد...

ما مي رويم که از حضور در يک عرصه بين المللي لذت ببريم، همين که يکي از آن 32 تيم ما هستيم خودش خوب است، بهتر شدن قصه بهتر است اما نشد هم که هيچ... اسپانيا، پرتغال و مراکش اين نام‌ها به ما مي‌گويد که گاهي بردن معنايش تا سقف توان جنگيدن است، راه ميانه شايد همين باشد، توان را بالاتر ببريم و برويم بجنگيم، همين تکليف ما باشد و نه بيشتر و بقيه‌اش لذت ببريم از اينکه در بازي هستيم، خيلي‌ها هستند که در بازي نيستند ، نام‌شان را مي‌دانيد؟ ايتاليا، هلند و...