فیلم بمب دومین ساخته پیمان معادی در دومین روز از جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و توجه اهالی رسانه را به خود جلب کرد.

به گزارش افکار نیوز ؛ بمب یک عاشقانه فیلمی عاشقانه از سال های بمباران تهران است که در آن پیمان معادی و لیلا حاتمی برای دومین بار بعد از" جدایی نادر از سیمین" همبازی شدند.

در سینمای مد نظر معادی برخلاف اصغر فرهادی حادثه های غیرمنتظره و مهیب عامل اصلی کنش داستانی نیستند بلکه اتقاقات و تصمیمات کوچک در دل زندگی روزمره اجتماعی است که داستان را پیش می برد و اساسا چه در" برف روی کاج ها" و چه در همین فیلم بمب یک عاشقانه از عشق گمشده و تصمیمات کوچکی حرف میزند که شاید خیلی از افراد جامعه به راحتی از کنار آن میگذرند.نکته ای که بمب را با اثر قبلی معادی متفاوت می کند کمدی موقعیت نهفته در دل فیلم است که با بازی بازیگرانی مثل سیامک انصاری و سیامک صفری در لحظاتی از فیلم به اوج خود میرساند که این کار نقش اساسی در نگه داشتن ریتم فیلم می شود کاری که میتوان گفت با الگو برداری از" فیلم ابد و یک روز" که اتفاقا معادی خود در آن فیلم ایفاگر نقش اصلی بود صورت گرفته است .

از نکات قابل توجه این اثر که نقش مهمی در همراهی مخاطب با اثر داشته است موسیقی و فیلمبرداری دقیق آن است که از همان ابتدا این دو عامل در کنار هم و با آن ترکینگ پلان فوق العاده استاد کلاری و نشستن موسیقی متن درجه یک با بازی حاتمی حال و هوای متفاوتی به اثر معادی میدهد.

دومین اثر معادی در کنار تمام نقاط قوتش ضعف هایی نیز دارد که بیشتر آن ها از ناحیه ی پاشنه آشیل سینمای ایران یعنی فیلمنامه است در این فیلمنامه شخصیت پردازی دقیقی از شخصیت لیلا حاتمی صورت نگرفته است و علاوه بر آن اصلا در داستان حضور یکنواختی به عنوان شخصیت اصلی زن داستان ندارد و به اصطلاح در داستان گم می شود به نوعی که انگار اصلا در بخشی از داستان نیست از طرفی اطلاعات دلیل قهر زوج اصلی داستان به شکل خیلی ساده و دم دستی به مخاطب عرضه می شود آن هم به شکلی مستقیم از زبان پدر دختر که ایفاگر نقش آن محمود کلاری است در صورتی که چه قدر خوب می شد این اطلاعات در طول داستان پخش شود و فضای ابهام برای مخاطب ایجاد کند تا در تمام داستان مخاطب سوالی داشته باشد که در پایان داستان با در کنار هم قراردادن اطلاعات مختلف جواب سوال خود را پیدا کند.

به طور کلی میتوان فیلم «بمب؛ یک عاشقانه » را موفق ترین فیلم تا روز دوم جشنواره دانست.فیلمی که در تمام لحظاتش حس خوب و نوستالژیکی برای مخاطبش می سازد و قدم روبه جلویی برای کارگردان خود است.