نصف جهان: عصر روز ۲۹ بهمن پردیس ملت میزبان مراسم تجلیل خانواده شهدا از ابراهیم حاتمی کیا بود که این فیلمساز با حضور روی صحنه درباره آخرین ساخته اش گفت: «به وقت شام» ذره ای است از آنچه در منطقه سوریه و عراق گذشته است. محبت عزیزان است که من را بخاطر آن می بخشند وگرنه فیلم را آنقدر عجیب و غریب نمی بینم و هنوز در حال مشق کردن هستم.

این نویسنده و کارگردان سینما با اشاره به اینکه صحنه هایی از فیلم برای بچه های زیر ۱۳ سال خوب نیست، توضیح داد: من وقتی فیلم می ساختم فکر نمی کردم روزی برسد که چنین تصاویری ضبط کنم ولی وقتی جنگ سوریه و عراق شروع شد دیدم جنگ ما در آنجا رنگ می بازد زیرا این جنگ بسیار پیچیده تر و غریبانه تر است.

حاتمی کیا با عنوان اینکه گاهی کار دوستان مستندساز را می بیند و با خود می گوید نمی شود از این لحظات گذشت، گفت: در رسانه ها می بینم سر و صداها درباره حرف های من شدت گرفته است در حالی که من کلاً سه دقیقه حرف زدم و طوفانی به پا شد. یکی می خواهد من را به چپ و راست وصل کند، یکی می خواهد افشاگری کند، نمی دانم نان چه کسی را از سفره اش بر داشته ام که غضب می کنند.

وی افزود: فکر می کنم جشنواره انقلاب باید به این مسائل توجه نشان دهد، باید داوران التزام خود را به انقلاب نشان دهند. من اینها را برای شخص خاصی نمی گویم زیرا سال هاست که این اتفاقات می افتد و من از این مسیر رد شده ام. من هنگامی که آن حرف ها را می زدم 20 ثانیه قبلش نمی دانستم می خواهم این حرف ها را بگویم اما به یکباره فکر کردم باید بگویم. من انرژی خودم را از خانواده شهدا می گیرم و خجالت می کشم که نمی توانم سالی یک فیلم بسازم تا به آنها نزدیک شوم.

کارگردان «به وقت شام» با اشاره به اینکه در فیلم به فاطمیون و... پرداخته نمی شود اما حرف هایشان گفته می شود، توضیح داد: من بی دلیل سراغ این سوژه به این شکل نرفتم بلکه خیلی تحقیق کردم تا فیلم را بشود در منطقه مطرح کرد. این غربت بچه های ماست که هرچیزی را نمی توان گفت.

حاتمی کیا با اشاره به اینکه به دعای خیر شما نفس می کشم وگرنه گاهی خسته می شوم، گفت: عالم مجازی عالم وهم است و جدی نیست گاهی می ترسم آتشی که پیش می آید عزیزان دیگر را اذیت نکند. وقتی برخورد خانواده شهدا را می بینم دلم قرص می شود که همچنان باید فیلم ساخت.

وی در پایان عنوان کرد: من با همکاران خودم حرفی ندارم و اصرار دارم نگاهم فارغ از نگاه صنفی باشد. مسئله بزرگ تر از این است که گرفتار مسائل صنفی شوم. اینجا مسیر گذر است و گاهی تنها هورایی برایت می کشند. خدا کند آن سوی مسیر بتوانیم سرمان را بالا بگیریم.