نصف جهان: امیر نادری، کارگردان و نویسنده ایرانی با اشاره به اینکه سینمای قبل از انقلاب بودار بوده است، تأکید کرد پس از انقلاب به دنبال ساخت آثار مستندگونه بودم ولی با هر فیلمی که ساختم دشمنانم زیادتر شدند.

این کارگردان سینمای ایران که در خارج از کشور زندگی می‌کند، در مصاحبه ای بعد از مدت‌ها سکوت درباره وضعیت سینما در قبل از انقلاب و دلایلش برای خروج از ایران صحبت کرد.

نادری با اشاره به وضعیت سینمای قبل از انقلاب گفت: سینمای قبل از انقلاب سینمای بوداری بود و من در این سینما با افراد معدودی همچون علی حاتمی و کامران شیردل دوست بودم که آنها روی من خیلی اثر گذاشتند و خیلی چیزها از این دو نفر یاد گرفتم.

او درباره ساخت فیلم «خداحافظ رفیق» گفت: من همراه با علیرضا زرین دست که امروز فیلمبردار بزرگی شده در یک عکاسی کار می‌کردم. داستان فیلم «خداحافظ رفیق» را روزی در روزنامه خواندم و آن روزنامه را پنج سال نگه داشتم و بعد از پنج سال با کمک فردی به نام محمدرضا احمدی فیلم را ساختم.

نادری درباره ساخت فیلم «تنگسیر» و «تنگنا» گفت: من به جز فیلم «تنگسیر» هر فیلمی که ساختم از داستان زندگی خودم استفاده کردم و هر چند افرادی همچون علی عباسی کمک کردند که من فیلم‌هایی مانند «تنگنا» را بسازم اما فیلم‌های من هیچ وقت در گیشه موفق نبود. سینمای قبل از انقلاب در سیطره فیلم‌های فارسی و به خصوص آثار آبگوشتی آن زمان بود که ذائقه و مغز مخاطب را تغییر داده بودند و با خود برده بودند درحالی که سینمای دنیا بسیار جلوتر و مدرن‌تر بود.

نادری با اشاره به دوستی خود با عباس کیارستمی، فیروز شیروانلو در کانون پرورش فکری گفت: فیروز شیروانلو به نوعی افرادی همچون من، عباس کیارستمی، بهرام بیضایی و بسیاری دیگر را حمایت کرد و ما انگار از زیر شنل او به سینما وارد شدیم.

او با اشاره به پیروزی انقلاب اسلامی و تأثیری که این حرکت بر سینمای او گذاشت، گفت: من بعد از انقلاب دنبال این بودم که اثری بسازم که خاصیت مستند داشته باشد و بماند. چند فیلم ساختم اما هر فیلمی که می‌ساختم دشمنانم زیادتر می‌شد و من را متهم به سیاه‌نمایی می‌کردند مثلاً من فیلم «دونده» را ساختم که پیام آن مبارزه و تلاش بود اما در زمان نمایش این فیلم به من بسیار توهین شد.

نادری با اشاره به اینکه هم اکنون تقریباً در ژاپن زندگی می‌کند، گفت: من شش ماه در سال را ژاپن هستم و شش ماه دیگر را در آمریکا و کشورهای دیگر و هم اکنون در ژاپن سینمای ژاپن را به خود ژاپنی‌ها آموزش می‌دهم. برخلاف آنچه می‌گویند فرهنگ و رفتار ما ایرانی‌ها شبیه ایتالیایی‌هاست این گونه نیست؛ شاید شلوغ کردن و حرافی‌های ما شبیه ایتالیایی‌ها باشد اما زندگی واقعی و درونگرایی ما شبیه ژاپنی‌هاست.