مرضیه غفاریان: مستر سی کیو خیلی زود به ایران رسید. حدوداً 9 ماه پس از خداحافظی اینستاگرامی اش از تیم ملی کشورمان. حالا این پیرمرد پرتغالی در قامت سکانداری تیم ملی قطر باید آماده جدال با «میراثش» شود. میراثی که پس از 3 دوره امپراطوری ناپیوسته روی نیمکت مربیگری ایران از خود برجای گذاشت. کارلوس کی روش در دورانی که ردای سرمربیگری ملی پوشان ایرانی را به تن داشت به همان اندازه که در بین فوتبالدوستان ایرانی محبوب بود از تیغ تیز منتقدان هم در امان نبود. جالب آنجاست که حالا هدایت «میراث» او در تیم ملی ایران به دست یکی از همان منتقدان قسم خورده اش افتاده که این روزها از در دوستی با وی برآمده است.

تا سوت پایان بازی فینال تورنمنت اردن به صدا در نیاید نمی توان پیش بینی کرد که از این پس قرار است دوئل این دو سرمربی باتجربه بر کدام پاشنه بچرخد. شاید ژنرال تصمیم گرفته باشد این بار در مستطیل سبز «کم نیاوردن بچه های نازی آباد» را به دشمن دیرینه و «اجنبی» خود اثبات کند. در این صورت اگر سکاندار فعلی تیم ملی ایران موفق به شکست دادن سرمربی سابق این تیم بشود آن وقت باید منتظر بمانیم و ببینیم آیا کی روش واقعاً تغییر رویه داده و پس از بازی به حریف خود تبریک می گوید یا این شیوه فقط مخصوص به بازی اخیر عنابی ها با تیم ملی عراق بوده و این پیرمرد پرتغالی فقط وقتی که علیرغم عدم شایستگی تیمش شانس می آورد و پیروز میدان می شود لب به اعتراف می گشاید؟

اما اگر «بچه نازی آباد» که یک ماه دیگر وارد ششمین دهه زندگی اش می شود در هنگامه عمل نسبت به حریفان خود کم بیاورد احتمالاً باز هم باید منتظر اقدام او برای کم نیاوردن از رقیب و منتقدان خارج از میدان و با بهانه تراشی های مسبوق به سابقه برای ناکامی تیمش باشیم.

اینها همه در حالی است که در یک سوی این میدان مستر سی کیو در حالی باید تیمش را برای صف آرایی مقابل ملی پوشان ایرانی فرماندهی کند که شناخت خوبی از توانایی تک تک سربازان ژنرال و نحوه دفاع و حمله آنها در کارزار دارد و در سوی دیگر هم قلعه نویی حدود 8 ماه است که جانشین کی روش شده و برای انتخاب، چینش و آرایش مهره های خود دستِ بازی داشته و هیچ اجباری نداشته که برای شرکت در این تورنمنت دست روی بازیکنانی بگذارد که اکثر قریب به اتفاق آنها سابقه همکاری با سرمربی عنابی پوشان قطری را در کارنامه خود دارند.

باید منتظر بمانیم و ببینیم پس از آن جنگ های تن به تن خارج از میدان این دو سرمربی کارکشته که در نهایت معلوم نشد کدام یک از آن سربلند بیرون آمد این بار امیرخان موفق می شود در میدان نبرد مچ «اجنبی» پرتغالی را بخواباند یا کی روش کاری می کند که «بچه نازی آباد» بالاخره پرچم سفید را بالا ببرد و کم بیاورد؟