نصف جهان: بهرام شفیع برای علاقه‎مندان به فوتبال یادآور خاطرات زیادی است. خاطراتی که با «ورزش و مردم» برنامه‌ای که در دهه های 60 و 70 برای ورزشی‌ها یک موهبت بود گره خورده است. گزارش‎هایی از سبک شفیع با اصلاحات منحصر به فردی مانند «می ریم که داشته باشیم»، «اسقطس دار» و...

نگاهی به زندگی بهرام شفیع

بهرام شفیع متولد ۱۳۳۵ در محله قدیمی پامنار تهران است. بنا بر مصاحبه شفیع با «سروش»، وی دوره ابتدایی و متوسطه را در مدرسه برزویه ودبیرستان علوی تهران گذراند، لیسانس علوم سیاسی را از دانشگاه تهران گرفت و سپس مدرک دوره ارشد تهیه کنندگی و گزارشگری را از اتحادیه رادیو تلویزیونی آسیا و اقیانوسیه (ABU) کسب کرد. او که در ایام جوانی بازیکن میانی تیم فوتبال قصر یخ تهران بود، از سال ۱۳۵۹ همکاری خود را تلویزیون آغاز کرد و حدود 33 سال برنامه «ورزش و مردم» را اجرا کرد.

جادوی یک شنبه شب‌ها

در دهه های 60 و 70 برنامه یک شنبه شب‌های «ورزش و مردم» مهمترین برنامه ورزشی تلویزیون محسوب می‌شد و خیلی‌ها در طول هفته منتظر برنامه یک شنبه شب آقای شفیع بودند تا ببینند در دنیا چه خبر است. او در همان سال ها یکی از گزارشگران اصلی تلویزیون هم بود با اجرای خاص خودش. با اصلاحاتی که ابداع می‌کرد امضای خاصی در پای گزارش‌هایش به جا می گذاشت. اصلاحات کمتر شنیده شده به کار می‎برد و سعی می‌کرد کمی هم در بین گزارش‎هایش طنازی کند. شفیع به جام جهانی ۱۹۹۰ هم اعزام شد و پس از دو گزارش نصف و نیمه به ایران برگشت.

دهه 70 با راه افتادن شبکه 3 سیما و ظهور نسل تازه گزارشگران بهرام شفیع دیگر آن نقش قبل را ایفا نکرد اما همچنان در ورزش ایران مهره‌ای قابل اتکا بود. برنامه «ورزش و مردم» نزدیک به چهار دهه روپا ماند تا به عنوان قدیمی‌ترین برنامه هفتگی تلویزیون ایران برسد. «ورزش و مردم» در سال‌های اخیر چند مرتبه‌ای تغییر زمان داد اما همچنان با شفیع روی آنتن می‌رفت. بهرام شفیع که سابقه داشتن پست در باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس را هم داشت از سال ۱۳۸۴ ریاست فدراسیون هاکی را برعهده گرفت. او ۱۳ سال رئیس فدراسیون هاکی بود و یکی از قدیمی‌ترین رؤسا محسوب می‌شد.

اصطلاحات ماندگار

بهرام شفیع در دو دهه اخیر کمتر مسابقه فوتبال گزارش کرد. با این حال آنهایی که در دهه های 60 و 70 مشتری پروپاقرص فوتبال های سیما بودند هرگز گزارش‌های خاص شفیع را فراموش نمی‌کنند.

او تکنیک‌های خاص خودش را داشت. به یکباره 30 ثانیه، ثانیه ‌شمار را می‌شمرد، حدود یک دقیقه فقط اسم می‌گفت. به یکباره شماره بازیکنان را ردیف می‌کرد. برای شوت‌هایی که به آسمان می‌رفت اصطلاح معروف چند دروازه روی هم را داشت. زوزه کشان، تیری که از چله کمان دررفته و... تکه‌کلام‌های ماندگارش بود.

باجو، باجیو یا باگیو، دیتر آیتلس زحمتکش و نمک ریختن برای سوتی‌های بازیکنان خارجی. همه اینها به یاد مانده است. گزارش‌های بانمکی که شاید با استانداردهای کنونی فاصله زیادی داشت اما در دهه 60 به دل می‌نشست. چند عبارت هم خلق کرد مانند «می ریم که داشته باشیم» و «اسقطس‌دار». او بخشی از خاطرات نوستالژیک عاشقان فوتبال است که در ۶۲ سالگی جان به جان آفرین تسلیم کرد. خیلی‌ها یک شنبه شب تا آخر شب بیدار می‌ماندند تا آقای شفیع ده دقیقه از یک بازی اروپایی را نشان دهد. ده دقیقه‌ای که جادو می کرد.