جبهه پایداری که از دل «رایحه خوش خدمت» و در دوران احمدی نژاد ظهور و بروز پیدا کرد، این روزها شرایط متفاوتی را تجربه می کند شرایطی که می تواند دلواپسان پایداری را بیش از هر زمان دلواپس کند.

اگر تحلیل‌هایی از جنس تحلیل حمیدرضا ترقی مبنی بر اینکه بخشی از جبهه پایداری نظر مثبتی در مورد حمایت از محمود احمدی نژاد در انتخابات ریاست جمهوری داشتند را جدی بگیریم که قطعاً اینگونه بوده است؛ به این نقطه می رسیم که این جریان در حال حاضر کاندیدایی رأی آور برای معرفی و حمایت در انتخابات اردیبهشت 96 ندارد. چراکه با توصیه های اخیر رهبری به محمود احمدی نژاد که با پذیرش وی نیز همراه بوده دیگر پایداری ها نمی توانند به تکرار دوران طلایی رئیس دولت های نهم و دهم دل خوش کنند.

وقایع سیاسی که بعد از خرداد 92 یکی بعد از دیگری در فضای سیاسی کشور رخ داد، اثبات کرد جبهه پایداری در بین عامه مردم چندان جایگاه و پایگاهی ندارد، همان انتخاباتی که کاندیدای مورد حمایت آنها یعنی سعید جلیلی تنها چهار میلیون رأی کسب کرد و دو سال بعد در اسفند 94 نمایندگانشان برای مجلس دهم با نه بزرگ مردم روبه رو شدند.

حال این روزها به نظر می رسد پایداری ها بعد از نه بزرگی که در اسفند 94 در انتخابات مجلس دهم از مردم دریافت کردند نه دلواپس رفتارهای دولت که دلواپس خود شده اند. احمدی نژاد همان برگ برنده ای بود که زود سوخت تا پایداری ها، دلواپس گونه، آینده سیاسی شان را نظاره گر باشند. شاید از همین رو است که به نظر می رسد تنها مسیر ماندگاری در فضای سیاسی برای پایداری ها همراه شدن آنها با تصمیمات جریان اصولگرا و دور شدن از افراط و تک روی های سال های گذشته است. امری که به آنها کمک خواهد کرد با یک سکوت نصفه و نیمه، ماندگاری شان در نظام سیاسی را تثبیت کنند.