برای استقلالی‌ها بازی دیشب یک بازی ملی نبود. همانطور که قهرمانی‌های استقلال در آسیا برای پرسپولیسی‌ها ملی نیست.

 پرسپولیس به فینال آسیا رفت. مبارک هواداران سرخ. در این میان اما برخی انتظار دارند که طرفداران استقلال هم همچون پرسپولیسی‌ها شاد باشند و به جشن و پایکوبی بپردازند. مثلا دیروز روزنامه خبر ورزشی تیتر زده بود که همه جای ایران سرای پرسپولیس است یا عده‌ای دیگر نوشتند که این یک بازی ملی است.

بیایید کمی واقع بین باشیم، این بازی یک رقابت ملی نبود و تنها یک بازی باشگاهی بود. دیشب بعد از پایان سوت بازی، هواداران پرسپولیس بعد از اولین جیغ پیروزی برای استقلالی‌ها کری خواندند و انواع حرف‌ها را با آنها زدند.

خودمان را گول نزنیم؛ بازی دیروز مل نبود

بیایید باهم مرور کنیم:

*در کمد رو باز کردم دیدم یهو 100تا استقلالی ریخت بیرون

*الان استقلالیا میگن این السد اون السد دور قبلی نیست =))))))))))))))

*حواستون به متخصصیین آسیا باشه غمگینن :))))

*باشه فهمیدیم هزار سال پیش شما هم فینال اسیارو دیدید،بیاید دعا کنیم فصل بعد سهمیه بگیرید حالا

*تاحالا فینال آسیا رو دیدین؟

اجدادتون نه ها، خودتون

*به عنوان یه استقلالی فعلا دارم پرونده ی خاشقجی رو بررسی می کنم برید بعدا بیاین

*Why your team in AFC league no??

این کری‌ها عادی است اگر استقلال هم به فینال آسیا می‌رفت، قطعا آبی‌ها برای پرسپولیسی‌ها کری می‌خواندند و این واقعیت فوتبال است نه اینکه انتظار داشته باشیم طرفداران استقلال از رفتن پرسپولیس به فینال خوشحال باشند.

این نگاه دقیقا همان نگاه غیرواقعی است که در جامعه حاکم است. واقعا برای استقلالی‌ها بازی دیروز یک بازی ملی نبود. همانطور که قهرمانی‌های استقلال در آسیا برای پرسپولیسی‌ها ملی نیست.

درست است که اسپانسرهای این دو تیم در لباس، مالی حامی یکی است اما هیچ‌وقت این دو تیم در یک قاب جا نمی‌شوند. همانگونه که رئال مادرید و بارسلونا یا سلتیک و گلاسکو در یک قاب جا نمی‌شوند.

همین الان از هواداران استقلال بپرسید تلخ ترین روز شما کدام است، می‌گویند روزی که پرسپولیسی‌ها بعد از باخت به العین برای‌مان کری خواندند. آیا پرسپولیسی‌ها کار غیر ملی کردند؟ نه، آنها رسم هواداری از تیم خود را به جای آوردند. درست کاری که آبی‌ها بعد از باخت چهار بر صفر قرمزها در برابر الهلال انجام دادند و کار آنها را تلافی کردند.

در هیچ کجای دنیا به رقابت‌های باشگاهی نگاه ملی ندارند و سعی نمی‌کنند همه کشور را برای یک باشگاه متحد کنند. از قهرمانی یوونتوس در ایتالیا فقط اهالی تورین خوشحال می‌شوند و یا نیمی از شهر منچستر برای قهرمانی منچستر سیتی در اروپا کل می‌کشند.

زیبایی فوتبال به همین کری‌هاست. تا بوده همین بوده و تا هست همین خواهد بود. لطفا سعی نکیند همین کری خوانی را که برای‌مان مانده است را از ما بگیرید.

اتفاق خوب این برد برای آبی‌ها شاید این بود که نیمی از مردم ایران در روزهایی که فقط خبر بد می‌شنوند و شاهد بالا و پایین شدن زندگی‌شان هستند، یک دیشب را حداقل به هیچ چیز فکر نکردند به جز برد تیم‌شان و البته این که ضرورت توجه به فوتبال بیشتر خود را نشان می دهد و این به سود همه فوتبال ماست...