عصر ايران:«چنان به که امشب تماشا کنيم/ چو فردا رسد کار فردا کنيم»

اين بيت نظامي شده است حال و روز مسئولان کشور ما. تا اتفاقي نيافتد، فقط نظاره مي‌کنند و بعد بروز يک فاجعه تازه به فکر مي‌افتند که بايد کاري کنند.

نمونه‌اش همين دانشگاه آزاد علوم تحقيقات تهران. ده نفر مردند تا بالاخره 50 اتوبوس جديد وارد دانشگاه شد. واقعاً فکر مي‌کنيد اگر اين حادثه تلخ اتفاق نمي‌افتاد، تغييري در اتوبوس‌هاي دانشگاه ايجاد مي‌شد؟ آن هم به اين سرعت! کم دانشجويان اين دانشگاه جلز و ولز کردند که اتوبوس‌هاي ما قديمي است و در آن امنيت نداريم. اتفاقي افتاد؟ آنها هزار بار ديگر هم اعتراض مي‌کردند، اتفاقي نمي‌افتاد.

نمونه ديگرش، 5000 بخاري استاندارد در مدارس سيستان و بلوچستان توزيع شد. اگر آن چهار دخترک معصوم در آتش نمي‌سوختند، کسي به فکر مي‌افتاد که بخاري‌هاي مدارس سيستان و بلوچستان بايد استاندارد شوند. واقعاً اگر مرگ دلخراش دخترکان نبود، آش همان آش بود و کاسه همان کاسه.

تا زلزله نيايد يا پلاسکويي آتش نگيرد به اين فکر نمي‌کنيم که کشور پر از ساختمان‌هاي ناايمن است اما همين که اتفاق افتاد، بدو بدو به دنبال پيدا کردن راه‌حلي براي ايمن سازي ساختمان‌ها و مجتمع‌هاي تجاري هستيم. اما خيلي از اين کارها «نوش‌دارو بعد از مرگ سهراب» است.