ايلنا: کاهش ارزش پول ملي و بيکاري کارگران ساختماني موجب شده تا پديده مهاجرت کارگران ايران به عراق از سال 98 به طور محسوسي افزايش يابد.

يکي از کارگران ساختماني مي گويد: «بنّاهاي ايراني در عراق به هر قيمتي مي‌خواهند کار مي‌گيرند. چند دفعه به چشم ديدم که از بنّاهاي عراقي کتک خوردند. کارگران عراقي مي‌گفتند، اينها ارزان کار مي‌کنند و قيمت‌ها را خراب کرده‌اند.»

سه ماهي هست که پديده مهاجرت کارگران ساختماني ايراني به عراق براي يافتن کار شدت گرفته است. کارگر ساختماني براي درآمد بيشتر و البته از فرط استيصالِ نيافتنِ کار به عراق مي‌رود. کارگراني که دوره‌هاي زماني يک ماه تا 40 روزه خانه و زندگي را رها مي‌کنند تا در کربلا، بغداد، نجف، بصره و شهرهاي ديگر عراق کار کنند. برخي هم طولاني‌تر مي‌مانند. يک استاد کار حدود سه برابر و يک کارگر ساده حدود دو برابر ايران در عراق درآمد دارد.

انجمن‌هاي صنفي کارگران ساختماني اين روزها براي کاريابي در عراق به کارگران کمک مي‌کنند. انجمن‌ها به خوبي مي‌دانند که کارگر جوشکار، بنّا، کاشيکار، گچکار و برقکار در گير و دار رکود بازار مسکن به سختي مي‌تواند کار پيدا کند و دستمزدها نيز کفاف زندگي‌اش را نمي‌دهد. اين است که مهاجرت بي صداي کارگران ساختماني به عراق، روز به روز بيشتر مي‌شود.

اما هزينه نيروي کار ايراني براي کارفرماي عراقي حدود دو سوم نيروي کار عراقي است. همين امر، هم باعث نارضايتي کارگران عراقي شده و هم يک سوم هزينه‌هاي نيروي کار را براي کارفرماي عراقي کاهش داده است. يکي از کارگران ساختماني که مدتي در عراق بوده، مي‌گويد: «چندي پيش بود که به چشم ديدم تعدادي از کارگران عراقي با چند بنّا دعواي شديدي کردند. مي‌گفتند ما مشکلي نداريم در عراق کار کنيد اما قيمت نيروي کار را سرشکن نکنيد. اما موضوع اين نيست که کارگر ايراني عامدانه پول کمي دريافت مي‌کند؛ چماق بيکاري بالاي سر هر کارگري و پايين بودن ارزش پول در کشور مبدأ سبب مي‌شود تا به امکانات کمتر راضي شود.»