خبر آنلاين: اخبارش که به گوشَت مي‌رسد، سرت سوت مي‌کشد. شوخي نيست؛ طبق آخرين آمارها در کشور دو ميليون و 800 هزار معتاد وجود دارد و سن ابتلا به اعتياد به 19 سال رسيده است. اما گويا بالاتر از سياهي هم رنگي هست؛ مخرب‌تر از مصرف مواد مخدر، وجود ناخالصي‌هاي هميشگي در آن است. به حدي که گفته مي‌شود عملاً مواد مخدر خالص وجود ندارد. از توليدکننده تا خرده فروش، هريک به سهم خود و براي سودي بيشتر، به ناخالصي آن مي‌افزايند. حالا ديگر فقط مسئله اعتياد نيست، مسئله عوارض ترکيباتي در مواد مخدر است که به عقل جن هم نمي‌رسد.

ترکيب ترياک با سرب، خون حيوانات، ترامادول، فضولات حيواني و انساني، جگر مرغ، سوخته نان سنگک، کليشه‌هاي راديولوژي، چرم مصنوعي و حتي قير و ترکيب شيشه با وايتکس و چسب و لوله بازکن... هرچند که اگر با فروشندگان صحبت کني، ممکن است اين موضوع را تکذيب کنند و بگويند: فروشنده‌اي که شناخته شده باشد از اين دست ناخالصي‌ها به جنسش اضافه نمي‌کند، هيچ فروشنده‌اي نمي‌خواهد مشتري اش را از دست بدهد. چيزهاي ديگر که وزن مواد را سنگين ‌کند چرا، اما سرب و وايتکس نه! اما سئوال اين است که کسي که مواد را مصرف مي‌کند، چطور مي‌تواند قبل از اينکه مصرف سرب باعث نابودي کبد و طحال و کليه و در نهايت، نابودي مغز شود، نوع ناخالصي آن را تشخيص بدهد؟ آيا اصلاً براي خود فرد آسيب ناشي از اين مواد اهميتي دارد؟