نصف جهان: سپاهان همان تيم آشناي امير قلعه‌نويي است. تيمي که امضاي امير را تمام و کمال پاي خود دارد و بعد از دو فصل و جا افتادن تفکرات سرمربي اقتدارگرايش، بيشتر و بيشتر شبيه قلعه‌نويي مي‌شود. يک تيم جنگجو و تسليم‌ناپذير که براي برد جان مي‌دهد و تا آخرين لحظه از تلاش دست بر‌ نمي‌دارد. تيمي که برد را به هر قيمتي مي‌خواهد و براي اين هدف از هر وسيله‌اي يک توجيه مي‌سازد؛ چه نبردهاي تن به تن، چه بازي رواني و چه حتي قدم زدن روي اعصاب حريف.

در بعد تاکتيکي نيز سپاهان يک نمونه گل درشت از استراتژي محبوب قلعه‌نويي است. تيمي با يک تارگت من و آسمانخراش در پيشاني حمله که همه توپ‌ها به او ختم مي‌شوند. مهاجم هدفي که تنها وظيفه‌اش گل زدن نيست و در يک جنگ فرسايشي و البته آميخته با خشونت و حربه‌هاي رواني مدافعان حريف را منکوب مي‌کند تا علاوه بر خودش بقيه نيز از اين فرصت بهره ببرند.

هوا بيشتر از زمين براي امير مهم است و او با همين تاکتيک کليشه‌اي اما کارآمد بيش از دو دهه است که اتيکت مربي موفق را به نام خود سنجاق کرده. در دربي اصفهان در برابر ذوب آهن همين تاکتيک به بهترين شکل انجام شد تا امير يک برد شيرين و مهم را کسب کند. نبردي که وراي اهميتش به واسطه دربي بودن در مسير صدرنشيني براي سپاهان مهم بود و البته براي امير به واسطه حضور يکي از رقباي جدي اين سال‌هايش مهمتر. دو سانتر و دو گل، يعني تاکتيک کليشه‌اي امير تاريخ انقضا ندارد و هنوز جواب مي‌دهد. تاکتيکي که سپاهان امير قلعه‌نويي به بهترين شکل ممکن آن را اجرا مي‌کند.