مهم ترین و معتبرترین رقابت ورزشی دنیا بدون شک بازی های المپیک است که سهمیه و مدال آن ارزش و اعتبار فراوانی دارد. حضور بهترین ها با بالاترین میزان آمادگی، رقابت در این بازی ها را از هر مسابقه دیگری دشوارتر کرده و برهمین اساس برنامه ریزی و کسب آمادگی جهت حضور در این بازی ها حتی در فاصله چهارساله هم دیر به نظر می رسد و نیازمند برنامه ریزی بلند مدت است.

بعد از تعویق یک ساله بازی های المپیک 2020 توکیو به خاطر شیوع گسترده ویروس کرونا، کمیته ملی المپیک، وزارت ورزش و بسیاری از ورزشکاران از این اتفاق استقبال کردند چرا که برای آمادگی بیشتر در خصوص کسب سهمیه یا حضور قدرتمند در توکیو فرصت را مناسب تر می دیدند.

حال کمتر از یک سال به آغاز بازی ها باقی مانده و بیش از 4 ماه نیز از اعلام تعویق المپیک گذشته با این حال در این مدت هیچ فعالیت جدی در خصوص استفاده بهینه از این تعویق صورت نگرفته است. هنوز بسیاری از رشته ها حتی تمرینات خود را هم آغاز نکردند و در رشته های دیگر هم نشانی از تکاپوی المپیک دیده نمی شود.

کشتی که در همه المپیک ها امید اول مدال آوری ایران بوده به گفته رئیس فدراسیونش اوضاع خوبی ندارد و نمی توان از این رشته حتی توقع یک مدال برنز داشت! وزنه برداری هنوز در برداشتن اولین گام دچار مشکل است و اصلا اردوهایش آغاز نشده! قایقرانی، کاراته، دوومیدانی، تکواندو و ... هم شرایط بهتری از دو رشته دیگر ندارند و در آن ها هم نشانی از المپیک وجود ندارد. تیم ملی والیبال هم که هنوز در انتخاب سرمربی ناتوان مانده و بعد از 4 ماه فدراسیون تازه به این نتیجه رسیده که سرمربی تیم ملی خارجی خواهد بود!

همین بررسی کوتاه نشان می دهد اوضاع ورزش ایران آن هم در فاصله کمتر از یک سال تا آغاز بازی های المپیک اصلا مساعد نیست و حتی رشته هایی که همیشه در المپیک برای ایران مدال آور بودند بدترین وضعیت سال های اخیر خود را سپری می کنند. در این میان که کاروان ایران از آمادگی خوبی برای حضور در المپیک برخوردار نیست تمام هم و غم ورزش ایران به موضوعات فوتبالی محدود شده است.

لیگ قهرمانان آسیا، غرامت ویلموتس، اساسنامه فدراسیون فوتبال، نقل و انتقالات لیگ برتر و چندین و چند مسئله فوتبالی برای ورزش ایران دارای اهمیت هستند اما جایگاه رشته های غیرفوتبالی کجاست؟ ورزشکاران رشته های المپیکی که قرار است تا یک سال آینده در مهمترین آوردگاه ورزش جهان شرکت کنند، امروز چه شرایطی دارند؟ آیا آن ها باید زیرسایه فوتبال بمانند و ناکامی آن ها را با بهانه کرونا توجیه کنیم؟

اگر قرار است مسئولان فقط به فوتبال اهمیت بدهند پس بهتر است نام وزارت ورزش به وزارت فوتبال تغییر کند! کمیته ملی المپیک هم در این میان منفعلانه عمل می کند و مشخص نیست چرا فدراسیون های المپیکی را که در انجام وظایف خود کم کار هستند مورد بازخواست قرار نمی دهد؟!

وقتی وضعیت کشتی و وزنه برداری ایران که در دوره های اخیر همیشه مدال آور بودند این چنین است، قطعا شرایط برای کاروان ایران هم مساعد نخواهد بود. گویی مسئولان به خواب زمستانی رفتند یا اینکه تصور می کنند کرونا بازهم به داد ورزش ایران خواهد رسید؛ در حالی که مسئولان برگزاری المپیک در آخرین اظهار نظر خود از برگزاری قطعی المپیک در سال 2021 خبردادند. پس دیگر خبری از فرصت تازه نیست؛ فرصتی که به نظر می رسد ورزش ایران یک بار آن را به راحتی از دست داده و شرایط فعلی رشته های المپیکی تایید کننده این مطلب است.

با وجود اینکه همه از وضعیت اقتصادی نامناسب فدراسیون ها باخبر هستند اما اینکه همه آن ها تا امروز دست روی دست گذاشته اند و با این بهانه هیچ قدمی برای آمادگی ورزشکارانشان برنمی دارند جای انتقاد دارد. زمانی که مدالی در المپیک به دست می آید مسئولان وزارت یا کمیته ملی المپیک به خوبی در عکس های یادگاری دیده می شوند اما امروز بسیاری از مسئولان به دنبال کسب محبوبت از طریق فوتبال به خصوص پرسپولیس و استقلال هستند و رشته های دیگر جزو اولویت هایشان نیست.