امروز مردم بیش از هر چیز دیگر به تحقق شعارهای اقتصادی دولت و تاثیر آن بر معیشت خود نیازمندند و تنها در صورتی می‌توان باردیگر مردم را برای رای به حسن روحانی پشت میز انتخابات کشاند که تاثیر وعده های شیرین بر سفره های خالی دیده شود.

مشکلات ایجاد شده برای اقتصاد کشور طی سالهای گذشته به گفته مسئولان دولت یازدهم آنچنان زیاد بوده که پس از نشستن بر مسند مدیریت دولت تازه متوجه آن شده اند و در یک کلام" دولت یازدهم با شوک ناشی از آمارهای فاجعه آور کار خود را آغاز کرده است" البته این تنها نظر مدیران روحانی است اما اینکه این اظهارات تا چه اندازه صحت دارد مساله ای است که باید مورد واکاوی جدی قرار بگیرد.

این روزها هر یک از مدیران دولتی از دست هایی پنهان برای تخریب دولت می گویند. یکی از توطئه برای تخریب اثرات برجام سخن به میان می آورد و دیگری از بدهکاری سنگین دولت قبل!

برخی از تاریخی بودن توهین ها به یک رئیس جمهور در طی دوران انقلاب نگران است و دیگری از پول نفتی که بر باد رفته است که البته چه کارهایی می‌شد با آن کرد و نکردند!

بالاخره اظهارات بسیاری حول و محور بی کفایتی دولت نهم و دهم می‌گذرد اما به هرحال یک نکته مشخص است که رسم نانوشته همه دولت ها در این دولت نیز تکرار شده است.

مردانی که در دولت احمدی نژاد منتقد سرسخت زیرسئوال بردن خدمت مدیران در دولت اصلاحات توسط این دولت بودند و همواره این سئوال را مطرح می‌کردند که دولت اصلاحات به پایان رسیده اما شما چه کرده اید؟ این روزها خود بر طبل بی کفایتی دولت گذشته می زنند.

اگرچه در بسیاری از موارد شاید مشکلات ناشی از دو دولت گذشته سنگینی هایی را برای دولت فعلی ایجاد کرده باشد اما به نظر می‌رسد تاکید بر مشکلات گذشته و فرار رو به جلو روالی است که در تمام دولت ها شاهد هستیم.

دولت یازدهم بزرگترین میراثی که برای کشور به جای گذاشته رفع تحریم ها و آغاز فصلی جدید در روابط بین الملل ایران بوده که البته اتفاق کوچکی هم نبوده است.

اگرچه در خصوص این اقدام دولت نیز همچنان نقدهایی مطرح می‌شود. با این حال نمی‌توان از تاریخی بودن این اتفاق چشم پوشی کرد اما در این بین در دیگر بخش های اقتصاد کشور ناکامی‌ها بسیار است. تورم کاهش یافته و رشد اقتصادی ۶ درصد البته با محاسبه نفت هم ایجاد شده است. تولید نفت سیر صعودی به خود گرفته و آنطور که مسوولان می‌گویند تا کنون ۱۲ تفاهم نامه بزرگ نفتی با خارجی ها منعقد شده و بزودی این رقم به ۲۴ تفاهم نامه افزایش می یابد.

با این حال، اتفاق های ناخوشایندی نیز به وقوع پیوسته است. مشکلات نظام بانکی همچنان پابرجاست. طرحی جدی برای مداوای مسکن کشور همچنان وجود ندارد.

سوسوی امید مردم در خصوص مسکن مهر نیز با مخالفت های تکراری وزیر راه و شهرسازی به ناامیدی بدل شده است. کارگران همچنان به دنبال حق خود هستند و نیروی مازاد است که هر وزارتخانه با آن مواجه است. درعین حال بیکاری نیز در حال رشد است.

آنطور که روحانی نیز به آن اشاره کرده، بیکاری اولین مشکل کشور است. قیمت سبد خانوار روزبه روز در حال افزایش است. امروز خبر ازافزایش قیمت مرغ و گوشت می‌رسد و فردا خبر از افزایش قیمت لبنیات و دیگر اقلام! دیگر خبر افزایش قیمت محصولات امری طبیعی جلوه می‌کند. تا جاییکه اگر امروز قیمت محصولات غذایی با روز دیگر متفاوت نباشد تعجبی ایجاد می‌کند!

بنابراین می‌توان اینگونه تشریح کرد که مسئولان از کاهش نرخ تورم و رشد اقتصادی می‌گویند و مردم از افزایش روز به روز قیمت ها و نگذراندن زندگی با حقوق ۸۰۰ هزار تومانی!

اما در این بین دولت یازدهم با نزدیک شدن به دور جدید انتخابات دوازدهم ریاست جمهوری تنها یک سیاست در پیش گرفته و آن هم تخریب دولت گذشته و بزرگنمایی فعالیت های خود!

هر چند که این مساله رسمی نانوشته است اما به نظر می‌رسد امروز مردم بیش از هر چیز دیگر به تحقق شعارهای اقتصادی دولت و تاثیر آن بر معیشت خود نیازمندند و تنها در صورتی می‌توان باردیگر مردم را برای رای به روحانی پشت میز انتخابات کشاند که تاثیر وعده های شیرین بر سفره های خالی دیده شود.

به هر حال، افکار عمومی این پرسش را مطرح می کند که آقای رئیس جمهور برای تاثیر واقعی رونق اقتصادی در زندگی مردم چه کرده اند؟