خبرآنلاین– بهمن اسدی: اوایل سال هفتاد هنگامی که محمدعلی کلی به ایران آمد حضور او در تحریریه کیهان ورزشی یک اتفاق جالب توجه بود. هماهنگی های لازم صورت گرفت و زمان مشخص شد. اگرچه این اتفاقی بزرگ به شمار می رفت اما به نظرم تدابیر ویژه ای در نظر گرفته نشد. همان هماهنگی هایی که اغلب برای همه در نظر گرفته می شد انجام گرفت و منتظر ورود کلی بودیم.

من همین طور که مشغول کار بودم شاهد همهمه زیادی درون مؤسسه کیهان، راهروها و حتی بیرون مؤسسه بودم. راستش اول کار این دو موضوع را با هم مرتبط نمی دانستم. ما چنین روزهایی را تجربه کرده بودیم. اتفاقات مختلف را شاهد بودیم. رفته رفته متوجه شدم که مردم برای دیدن کلی جمع شده اند.

برای اعضای تحریریه جالب بود که این جمعیت از کجا از آمدن کلی خبردار شده اند. محمدعلی کلی و گروه همراه وارد مؤسسه شدند و به سختی از میان مردم به تحریریه وارد شدند. شدت استقبال به گونه ای بود که اعضای تحریریه امکان کار عادی را نداشتند و بیشتر رابط بین کلی و علاقه مندان شدند. پس از دقایقی طولانی و خلوت کردن تحریریه از جمع همکاران فرصتی شد تا محمد علی لحظه ای روی صندلی کنار من.

برحسب اقبال و نه برنامه قبلی. آرام بگیرد. الان که محاسبه می کنم برایم جالب است که محمد علی آن روزها حدود پنجاه سال داشت ولی بیماری تمام وجودش را فرا گرفته بود.

محمدعلی هنوز به درستی روی صندلی ننشسته بود که با دست به سمت راهرو و پشت در شیشه ای اشاره کرد. آنجا فرزند یکی از همکاران را دیدم که با درخواست کلی او را از لای جمعیت به سختی نزد محمدعلی آوردیم. کلی با مهربانی با او برخورد کرد و این خاطره ای فراموش نشدنی برایم بود. مصاحبه انجام شد. محمدعلی کلی به دفتر آقای اصغری مدیر مؤسسه کیهان رفت و مراسم خوبی انجام شد.

محمدعلی کلی در میان استقبال مردم از مؤسسه خارج شد و کوچه شهید شاهچراغی را به سختی پشت سر گذاشت و رفت.

محمدعلی کلی در آن ایام مناطق مختلفی را در ایران مورد بازدید قرار داد. زمزمه هایی مبنی بر وساطت سیاسی بین ایران و آمریکا و همچنین اقامت دایمی در ایران به گوش رسید.