اولين زنِ وزير، بعد از انقلاب. اين معروف ترين عنوان اوست. از همان سال 88 که با نگراني، پيشنهاد نشستن بر صندلي وزارت عريض و طويل بهداشت را پذيرفت تا همين روزها که در کسوت سخنگوي جمعيت تازه تأسيس جبهه مردمي نيروهاي انقلاب پشت تريبونِ پاسخگويي مي نشيند، از معدود زنان سياستمداري است که عرصه سياسي را ترک نکرده است.

از مرضيه وحيد دستجردي سخن مي گوييم. کسي که در اين روزها با سوابق مديريتي که در کارنامه خود دارد به يکي از گزينه هاي بالقوه اصولگرايان براي کانديداتوري در انتخابات سال آينده رياست جمهوري بدل شده است. گزينه اي البته غيررسمي و بيشتر درِ گوشي.

او گرچه در دولت دهم به عنوان يکي از موفق ترين وزراي کابينه شناخته مي شد اما فصل دوستي او و رئيس دولت دهم تا سال 91 بيشتر نپاييد و حمايت دستجردي از باقر لاريجاني و اختلاف نظرش با محمود احمدي نژاد درباره سياست هاي ارزي دولت در حوزه دارو، بالاخره موجب عزل او شد. او بعد از اين به بيمارستان آرش رفت و به عنوان عضو هيئت علمي گروه زنان و زايمان مشغول کار شد و بعد با حکم رهبر انقلاب به عضويت هيئت امناي کميته امداد امام خميني(ره) و با حکم رئيس قوه قضائيه مشاور آيت ا... آملي لاريجاني شد.

کليدهاي شانس براي خانمِ پزشک

اصولگرايان فارغ از ديدگاه سنتي شان به زنان و جايگاه مديريتي آنها، به خوبي مي دانند انتخابات سال آينده کارزار سختي براي آنهاست. آنها تا به امروز دو راه را براي رقابت با شيخ معتدل دولت، پيش فرض قرار داده اند؛ يا بايد همگيشان با هم متحد شوند و با صف بندي پشت يک چهره رأي آور، زمينه شکست حسن روحاني را فراهم کنند يا در مرحله بعد با معرفي چندين کانديدا رأي روحاني را بشکنند.

در اين ميان اما به نظر مي رسد طيفي از اصولگرايان بي تمايل نيستند تا با معرفي يک کانديدا با ويژگي خاص رأي جامعه را به سمت خود بکشانند. گزينه اي مانند مرضيه وحيد دستجردي که نه تنها سابقه مديريتي تقريباً موفقي در سطح وزارت را در کارنامه خود دارد بلکه در اين سال هاي بعد از وزارتش نشان داده که نمي خواهد گوشه نشين رينگ سياست ورزي باشد. از همان زماني که ايده شورايعالي زنان را به عنوان نهادي فراقوه اي براي پيشبرد مسائل زنان ارائه داد تا پارسال که با تکيه بر صندلي دبيرکلي جبهه زنان اصولگرا به ليست اصولگرايان راه پيدا کرد، نشان داده که تنها به شغل پزشکي اش که به گفته خودش بهترين موفقيتش در طول عمرش بوده، راضي نيست. او گرچه در انتخابات مجلس دهم با قرار گرفتن در ليست اصولگرايان تهران شکست خورد، حالا با سخنگويي جبهه تازه تأسيس نيروهاي مردمي انقلاب دوباره وارد ميدان سياست شده است.

از طرف ديگر او يک زن است و همين موضوع مي تواند يکي از امتيازهاي او براي جذب آراء بدنه بانوان جامعه باشد که سال‌هاست از عرصه هاي اصلي سياسي- مديريتي دور بوده اند. گرچه زنان اصلاح طلب با بسياري از مواضع اصولگرايانه دستجردي چه در حوزه زنان -مانند نظر او درباره تفکيک جنسيتي بيمارستان ها- و چه غير از آن زاويه دارند اما حتي اظهارنظرهاي رسانه اي آنها درباره يک کانديداي زن مي تواند در جلب آراء مردمي تأثيرگذار باشد.

از ديگر شانس هاي وحيد دستجردي براي جلب نظر ياران اصولگرايش ايستادگي او مقابل محمود احمدي نژاد در دوران وزارتش است. ايستادگي اي که گرچه دست آخر منجر به عزل او از وزارت بهداشت شد، توانست حمايت طيفي از چهره‌هاي اصولگرا را براي او به همراه داشته باشد و حالا در اين برهه زماني به کارش بيايد.

موانع دردسرآفرين کانديداتوري

او، هم به واسطه مقبوليت خانوادگي اش و هم بخاطر عضويتش در هيئت امناي کميته امداد امام خميني(ره) با حکم رهبري، از مقبوليت خوبي نزد رده هاي بالاي نظام برخوردار است و همين موضوع براي زني همچون او که زماني براي جامعه زنان تابو شکن بوده، امتياز است.

از طرفي مرضيه وحيد دستجردي به خوبي با موانع کانديداتوري اش براي رياست جمهوري به عنوان يک کانديداي زن آشناست. همان موقعي که محمود احمدي نژاد او را به عنوان وزير پيشنهادي وزارت بهداشت به مجلس شوراي اسلامي معرفي کرد، مخالفت هايي فقهي از سوي علما و مراجع با وزارت يک زن صورت گرفت. دستجردي حالا هم به خوبي مي داند در صورت کانديداتوري رياست جمهوري با اين مخالفت هاي فقهي روبه رو است. مخالفت هايي که قطعاً با توجه به جايگاه رياست جمهوري اين بار شديدتر هم خواهد بود.

مانع ديگر براي او شوراي نگهبان است و همان مسئله معروف رجل سياسي بودن يا نبودن زنان. مرضيه وحيد دستجردي مرد نيست و همين موضوع مانعي بزرگ براي رسيدنش به صندلي پاستور است.

به نظر مي رسد به دليل همين موانع هم هست که اردوگاه راست ها چندان ميلي به اظهارنظر درباره احتمال کانديداتوري دستجردي ندارند و حالا خانمِ پزشک در روزهاي آينده بايد بيشتر از هر زمان ديگري با دوستان اصولگرايش مراوده داشته باشد. مراوده اي که يا او را تبديل به گزينه وحدت ساز مي کند يا باعث مي شود او عطاي رياست جمهوري را به لقايش ببخشد.

با تمام اين تفاسير مرضيه وحيد دستجردي اگر بتواند موانع بر سر راهش را کنار بزند، نه تنها به عنوان يک نيروي شوک آفرين در انتخابات سال آينده مي تواند حضور داشته باشد بلکه خواهد توانست با يک تابو شکني ديگر راه زنان را براي حضور در انتخابات رياست جمهوري باز کند. براي وقوع اين تابوشکني بايد منتظر تصميم‌هاي آينده او، دوستان اصولگرايش و البته برداشته شدن موانع حضور او در ميدان رقابت ماند.