رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران با اشاره به بیانیه اخلاق جهانی تاکید می‌کند: یکی از نکاتی که در این بیانیه مورد اهمیت است این است که افرادی که در این حوزه فعالیت می‌کنند باید صلاحیت حرفه‌ای و تخصصی داشته باشند. کسی که در حوزه مددکاری اجتماعی کار می‌کند باید به اخلاق حرفه‌ای پایبند باشد و یکی از نکات اخلاق حرفه‌ای، برخورداری از صلاحیت حرفه‌ای است. طبیعتاً انتظار می‌رود همه کسانی که در حوزه مددکاری اجتماعی کار می‌کنند، تخصص لازم را داشته باشند.

به گفته موسوی چلک، ورود افراد غیر متخصص به حوزه مددکاری اجتماعی موجب می‌شود تا خدماتی که این افراد ارائه می‌کنند در بسیاری از مواقع نه تنها به نفع خدمت‌گیرندگان نباشد بلکه به ضرر آنها باشد. از سوی دیگر از آنجایی که وزارت علوم و وزارت بهداشت دانشجوی رشته مددکاری اجتماعی می‌پذیرد، ورود افراد غیر متخصص به این حوزه، بی‌احترامی به قانون است. لذا اینکه فکر کنیم هر کسی می‌تواند با برگزاری دوره‌های چند روزه و چند ساعته مددکار اجتماعی تربیت کند ظلم و خیانت در حق این حرفه است.

وی با اشاره به توسعه رشته مددکاری اجتماعی طی سال‌های گذشته در دانشگاه‌های تهران یادآور می‌شود: باوجود فارغ‌التحصیلان رشته مددکاری اجتماعی، ورود افراد غیرحرفه‌ای بی‌احترامی به قانون و مقررات است و هم خدماتی که این افراد ارائه می‌کنند در بسیاری از مواقع به جای اینکه ابرو را بگیرند می‌زنند چشم را هم کور می‌کنند؛ زیرا تخصص ندارند.

رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران معتقد است که باید پسوند اجتماعی مددکار همیشه گفته شود و فقط نگوییم  «مددکار» بلکه بگوییم «مددکار اجتماعی»، تا افراد فکر نکنند می‌توانند مددکار اجتماعی باشند. برخی از سازمان‌ها می‌گویند در سازمان ما از نگهبان تا رئیس همه مددکار هستند، این تفکر سنتی است. حتی این افراد ممکن است در سازمان‌های دولتی یا نهادهای عمومی غیردولتی فعال باشند و اینگونه نیست که گروهی از بیرون آمده باشند و کار مددکاری را به صورت غیر حرفه‌ای انجام دهند. به طور مثال در بسیاری از سازمان‌های دولتی، نهادهای عمومی و سازمان‌های غیردولتی افرادی هستند که در جایگاه مددکاری اجتماعی قرار گرفته‌اند اما فاقد تخصص هستند.