مریم محسنی: بیایید یکبار هم که شده با خودمان رو راست باشیم، اینکه ما هنوز از لحاظ رعایت فرهنگ شهرنشینی چندان رشد نکرده ایم یا به نسل های بعدی یاد نداده ایم که فرهنگ استفاده از هر وسیله ای حالا چه وسایل حمل و نقل عمومی باشد و چه استفاده از وسایل دیگر باید طبق اصول خودش باشد.

 بیایید یکبار هم که شده سوزن را به خودمان بزنیم و ببینیم که با این همه ادعای فرهنگی چرا هنوز نتوانسته ایم آنطور که باید و شاید سبک اشتباه زندگیمان را تغییر دهیم؟ چرا که نمی توان این بی فرهنگی ها را به رشد سریع تکنولوژی و تغییر زندگی انسان ها ربط داد و این دلیلی بر اینکه فرهنگمان عقب بماند نیست.

برای روشن تر شدن این موضوع یک مثال ساده بزنیم؛ اگر حتی یکبار هم از مترو استفاده کرده باشید این جملات را به خوبی درک خواهید کرد. بعید است که پا به مترو گذاشته باشید و با این صحنه هایی که درکش برایتان دشوار است مواجه نشده باشید، صحنه هایی مثل قرار دادن دست و پا و کیف برای باز نگه داشتن در قطار شهری، فشار بیش از حد برای ورود به واگنی که بیش از حد استاندار مسافر پر کرده، بلند بلند صحبت کردن در این ناوگان عمومی و بی توجهی به سالمندانی که توان ایستادن ندارند، رعایت نکردن فاصله مناسب از سکوی مترو و ده ها مورد دیگر که این بار نمی توان بار آن را بر دوش مسئولان گذاشت. این بار باید کمی هم دوربین انتقادمان را به سمت خودمان بگیریم تا متوجه شویم که در قفس عقب ماندگی فرهنگ شهرنشینی چنان گرفتار آمده ایم که راه گریزی از آن نیست. برای یکبار هم که شده باید به خودمان هم نگاه کنیم و متوجه شویم که آنچه بر ماست از خود ماست.