سرنوشت‌سازترین لحظه نبرد استقلال با فولاد، خروج گلر اهوازی‌ها و ضربه زیرکانه محسن کریمی نبود. البته که استقلال با این گل، برنده مسابقه شد اما حفظ‌شدن آنها در بازی، با واکنش استثنایی سیدحسین حسینی در نیمه اول شکل گرفت. ضربه ایستگاهی استادانه بختیار، می‌توانست شب منصوریان و تیمش را رو به زوال ببرد اما پروازِ خیره‌کننده حسینی، اجازه گل شدن را به این توپ نداد. این، مهمترین لحظه فصل برای بختیار رحمانی بود. او این شانس را به دست آورده بود که بعد از مدت‌ها با یک گل تماشایی خودی نشان بدهد و از استقلالی‌ها نیز انتقام بگیرد اما حسینی، مسیر سرنوشت را عوض کرد. او در این دیدار مرد شماره یک استقلال بود. مردِ شماره یک، در لباسِ شماره 22.

نمایشِ درخشان و اطمینان‌بخش حسینی، در حالی اتفاق افتاد که در چند روز گذشته همه تمرکز آبی‌ها معطوف به فراهم‌کردن شرایطی برای بخشیده‌شدن سیدمهدی رحمتی بود. هواداران این تیم حتی در جریان بازی نیز سرگرم این موضوع بوده‌اند تا آمادگی گلر دوم تیم، در سایه کشمکش استقلال با کمیته انضباطی گم شود. اینکه رأی کمیته انضباطی منطبق بر قانون است یا نه، اینکه رحمتی باید این محرومیت را پشت سر بگذارد یا نه، مسائل بی‌اهمیتی نیستند اما هیچکس در استقلال، حق فراموش‌کردن و نادیده‌گرفتن عقابِ کوچک را ندارد. او آینده استقلال است. ستاره‌ای که با همین روند حتی می‌تواند یک روز بهتر از مهدی رحمتی شود. ستاره‌ای که با یک کلین‌شیت و چندین خروج موفق دیگر از دروازه، نشان داد شایستگی بازی در ترکیب ثابت تیمش را دارد. حسینی خیال آبی‌ها را در سال‌های پیش‌رو از خط دروازه راحت خواهد کرد. البته به شرطی که هوادارها، چشم‌شان را روی استعدادهای او نبندند. که به جای ستایش این ستاره جوان، با سرشاخ‌شدن با کمیته انضباطی، به اعتماد به نفس او حمله نکنند. او سزاوار قدرشناسی بیشتری است. سزاوارِ چشم‌هایی بازتر.