بدون تردید اتفاقی که برای پرسپولیس رخ داد و این تیم از حضور هوادارانش در بازی با لخویا محروم شد، بسیار تلخ و آزاردهنده بود و خیال همه آنهایی را که قصد بر پایی گردهمایی صد هزار نفری برای فرستادن تیمشان به یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان آسیا را داشتند، مشوش کرد. پرسپولیس بعد از دو سال غیبت دوباره به آسیا برگشته بود و این‌بار با تیمی باکیفیت می‌توانست داعیه صعود به مراحل بالا را داشته باشد، اما حال در این مسیر یک مشکل اساسی به‌وجود آمده است. بدون شك در مقابل بسیاری از تیم‌های عربی که عادت به حضور پرشمار تماشاگران ندارند، ورزشگاه مملو از تماشاگر آزادی می‌تواند به تیم‌های ما کمک کند، اما حالا سرخپوشان این امتياز را از دست داده‌اند؛ نه به‌دليل مشکل‌آفرینی دیگران، بلکه براي سهل‌انگاری هواداران این تیم. مهمترین وجه تمایز پرسپولیس نسبت به سایر تیم‌ها، بدون شك تعداد بسیار بالای هواداران این تیم و البته میزان کم‌نظیر علاقه و دلبستگی آنها به رنگ قرمز است. حضور همین هوادار است که «هویت» پرسپولیس را می‌سازد و این تیم را در تمام این سال‌ها از گردنه‌های سخت و تنگ عبور داده است. با وجود این، اما دردناک است که همین هوادار، گاهی با ندانم‌کاری‌اش چنان همه چیز را بر هم می‌ریزد که جبرانش ممکن نیست. آن هواداری که برای حمایت از پرسپولیس برابر الوحده راهی ورزشگاه شده، حامی این تیم بوده و از قضا جزو متعصب‌ترین طرفداران نيز دسته‌بندی می‌شود؛ چه اینکه نه از قیمت بالای بلیت ترسیده و نه از شانس کم تیمش برای صعود دلسرد شده است. حالا اما همین دوست عزیز براي لیزراندازی‌اش و البته پرتاب ترقه، تیم را با مصیبتی بزرگ مواجه کرده است. او با جهلش کاری کرده که حضور یک هوادار در آزادی، به قیمت عدم حضور صدهزار نفر تمام شود و 15هزار تومان پول پرداختی‌اش برای بلیت، به قیمت از دست رفتن عواید چندصد میلیونی بلیت‌فروشی در بازی با الوحده و البته پرداخت 40میلیون تومان جریمه فوری تمام شود؛ آیا این مشی هواداری است؟ در زبان فارسی ضرب‌المثلی هست که می‌گوید: «دشمن دانا بلندت می‌کند، بر زمینت می‌زند نادان دوست». شاید در مورد صحت بخش اول این ضرب‌المثل تردیدهایی وجود داشته باشد، اما بخش دومش را بدون هیچ تردیدی باید بپذیریم. زجرآور است که یکی از ته قلبش دوستت داشته باشد اما از سر جهل و کم‌خردی، بزرگ‌ترین زیان را به تو برساند. حالا شده حکایت پرسپولیس و هواداری که ناخواسته تیم محبوب تهران را به غربت خانگی اسیر کرد.