نیمه رمضان هنگامه شور و شادی برای شیعیان تشنه کرامت است؛ روزی که کریم آل رسول(ص) پا بر زمین می‌گذارد و نور کرامتش را در سراسر گیتی می‌گستراند.

کوچه پس کوچه‌های مدینه در انتظارهستند؛ انتظاری شیرین، خانه گرم علی ابن ابیطالب(ع) بیتابی قدم‌های مولا را برای رسیدن به گهواره سرمایه زندگی‌اش به چشم می‌بیند.

فاطمه زهرا(ع) با قلبی وسیع و امیدوار در انتظار طفلش است؛ اما امشب رسول الله(ص) را شاید بتوان میزبان اصلی جشن دانست؛ هرچند حضرت در شب میلاد سبط اکبرشان در سفر بودند اما پس از بازگشت و شنیدن خبر تولد، چنان غرق در شادی شدند که از داماد خود پرسیدند: «آیا او را نام‌گذاری کرده‌ای؟»، حضرت علی(ع) عرض کردند: «من در نام‌گذاری این نوزاد بر شما پیشی نمی‌گیرم». رسول خدا(ص) فرمودند: «من هم در نام گذاری بر خداوند سبقت نمی‌جویم».

در این هنگام جبرئیل از آسمان فرود آمد و از سوی خدای متعال به وی تهنیت گفت و سپس اظهار داشت: «خداوند تو را فرمان داده که نام پسر هارون، «شبر» را بر او بگذاری». حضرت فرمود: «زبان من عربی است». جبرئیل عرض کرد: نامش را «حسن» بگذار و پیامبر اکرم(ص) او را «حسن» نامید.

این چنین شد که قریب به ۷ سال ابتدایی زندگی کریم اهل بیت(ع) در کنار زیباترین و مقدس‌ترین وجود هستی یعنی رسول الله(ص) گذشت. عشق و علاقه‌ای دو طرفه که در وصف آن به نقل از پیامبر خوبی‌ها آمده است: به راستی که او (حسن) گل خوش بوی من در دنیاست و به راستی که این پسر من سیّد و آقاست.

حال وجودی که برای حرمت و منجی هستی اینگونه ارزشمند است، چگونه نتواند کرامت پیروانش را در دست داشته باشد؟ چگونه نتواند گره‌های بزرگ را به واسطه خود در محضرالهی باز کند؟ مگر می‌شود باور داشت که برکت سفره امام دوم شیعیان نشأت گرفته از سفره پیامبر(ص) و خان رحمتش نباشد؟

امام حسن(ع) در کنار برادرشان سید جوانان اهل بهشت هستند

یکی از اساتید حوزه و دانشگاه در گفتگو با خبرنگار مهر، با بیان اینکه ‌شأن بزرگان ما یک شأن الهی است، گفت: پیامبر اعظم(ص) در خصوص امام حسن(ع) و امام حسین(ع) می‌فرمایند که این دو چه بنشینند و چه قیام کنند امامان جامعه هستند.

قاسم جعفری افزود: این سخن یعنی انسان مؤمن باید موقعیت شناس باشد، رسول اکرم(ع) این دو عزیز را سید جوانان اهل بهشت نامیدند، پیامبر(ص) همه صفات برای این دو بزرگوار را تقریباً به طور همزمان استفاده می‌کنند و تجلی آن نیز در زیارت جامعه کبیره آمده که تأکید دارد همه شما از یک نور هستید، این دو عزیز در دامن بهترین انسان‌ها یعنی حضرت فاطمه زهرا(س) و امام علی(ع) پرورش یافتند.

وی تأکید کرد: تا زمانی که امام علی(ع) حضور داشتند حضرت امام حسن(ع) و امام حسین(ع) ادب امامت را از ادب فرزندی تفکیک کردند و همراه پدر بودند، هیچ زمانی در مقابل ایشان عرض اندام نکردند و همچون سربازی در خدمت امام امت بودند، این درحالی است که امروز در برخی قسمت‌های جامعه شاهد رواج پدیده آقازادگی هستیم، اگر مسئولان ما این بخش از زندگی ائمه(ع) را الگوی خود قرار دهند نکات مهمی در آن وجود دارد، از جمله اینکه این عزیزان در اوج قدرت پدر، خود را در سلامت نگه داشتند.

آینده نگری کریم اهل بیت(ع) الگوی زمانه است

این استاد حوزه و دانشگاه با اشاره به اینکه در جنگ‌ها نیز فرزندان علی(ع) از پدر فرمان می‌بردند که مصداق بارز اطاعت از ولی خدا است، اظهار داشت: پس از شهادت حضرت علی(ع) امامت و ولایت جامعه به امام حسن(ع) سپرده شد، شرایط سخت شده و جامعه به حقیقت پشت کرده بود، در عین حال مکر و حیله معاویه اثر کرد تا جایی که امام در خیمه خود توسط کسانی که یارانش بودند مورد سوء قصد قرار می‌گیرند.

وی در ادامه گفت: بالاخره بحث‌ها و کشمکش‌ها منتهی به صلح می‌شود که به گفته رهبر انقلاب اسلامی مصداق بارز «نرمش قهرمانانه» بود، همچنین در صلح نامه همه مسائل دقیق مطرح شدند و شروط به دقت آمدند اما معاویه و عمروعاص عهد شکنی کردند اما در آن زمان امام حسن(ع) صلح را برای اسلام به صلاح دیدند.

جعفری با بیان اینکه پس از صلح زخم زبان‌ها و آزارهای زیادی از سوی اطرافیان به امام حسن(ع) وارد شد، گفت: ایشان همه این مسائل را به خاطر مصلحت اسلام تحمل کردند و این اراده قویشان را نشان می‌دهد، در این بین باید به مکتوب شدن دقیق عهدنامه هم بیشتر دقت کنیم، معاویه دچار قدرت طلبی بود و مفاد خاصی را دنبال می‌کرد اما امام نپذیرفتند و تأکید کردند که هرگز از مسیر حق منحرف نمی‌شوند.

وی ضمن اشاره به اینکه در ایام ماه مبارک رمضان فرصت خوبی مهیا است تا با سیره این عزیزان آشنا شویم، گفت: امام حسن(ع) در ایام صلح و پس از آن یعنی خانه نشینی باز هم برای اسلام دور اندیشی می‌کنند، بر این اساس تأکید دارند که پس از شهادتشان اگر نگذاشتند کنار پیامبر دفن شوم وارد درگیری نشوید که این تأکید نشان دهنده آینده نگری ایشان است.

قطع به یقین زمان شناسی و صلاح اندیشی کریم اهل بیت(ع) در برهه‌های اصلی زمانه امامت و ولایت خویش موجب دوام سنت رسول الله(ص) و دین خداوند شد.