عصر ایران: در سال‌های نه چندان دور اصولگرایان بر اساس احترام به نظر بزرگان خود، زمین بازی سیاسی خود را تعیین می‌کردند. جناح راست ایران که این روزها مردم آنها را به نام اصولگرایی می‌شناسند، در رفتار سیاسی خود در دهه 60 و 70 مبتنی بر ریش سفیدی عمل می‌کردند.

لیست‌های این جریان برای انتخابات‌های مجلس براساس نظر جامعه روحانیت مبارز نمونه بارز این رفتار سیاسی بود اما دهه 80 برای اصولگرایان پایانی بود بر سنت شیوخیت در این جریان. اصولگرایان در سال 84 و در انتخابات ریاست جمهوری نهم سعی کردند با محوریت آیت‌ا... مهدوی کنی و علی اکبر ناطق نوری و بر اساس اصل ریش سفیدی، یک نامزد را به عنوان نامزد نهایی این جریان وارد انتخابات ریاست جمهوری کنند. سرانجام این شورا و کارشکنی‌ها، حضور سه نامزد اصولگرا

در انتخابات بود که نهایتاً به پیروزی محمود احمدی نژاد نامزد مغضوب شورای هماهنگی منجرشد.

بعد از انتخابات سال 84، ریش سفیدان اصولگرا دیگر در هیچ انتخاباتی موفق با ایجاد وحدت کلمه در این جریان نشدند و جوانان اصولگرا، رفتارهایی برخلاف سنت گذشتگان خود انجام می‌دادند.

درگذشت حبیب ا... عسگر اولادی و آیت‌ا... مهدوی کنی به عنوان زعمای قوم اصولگرا نقش زیادی در به پایان رسیدن این روش سیاسی اصولگرایان داشت. حضور همزمان ولایتی، قالیباف، محسن رضایی، سعید جلیلی و حداد عادل در انتخابات ریاست جمهوری 92 و اختلاف اصولگرایان بر سر بستن یک لیست واحد در انتخابات مجلس دهم به خوبی بیانگر این معناست.