گوگل در کنفرانس I/O قابلیتی را با عنوان Lens معرفی کرد که با بهره‌گیری از هوش‌ مصنوعی اجزای مختلف موجود در تصویر گرفته شده توسط دوربین گوشی هوشمند را تجزیه و تحلیل می‌کند و نه‌تنها قادر است آنچه در عکس دیده می‌شود را شناسایی کند (مثلاً گونه‌ای خاص از یک گل)، بلکه پا را فراتر می‌گذارد و با خواندن بارکد یک روتر بی‌سیم، به‌طور خودکار به شبکه آن متصل می‌شود یا حتی مغازه‌های یک خیابان را شناسایی می‌کند و اطلاعاتی را درباره آنها در اختیارمان قرار می‌دهد.

شاید بسیاری از کسانی که کارکرد Lens گوگل را دیده‌اند بگویند: «یک سرگرمی جدید برای گوشی‌های هوشمند فراهم شد.» اما به‌عقیده «مایک الگان» نویسنده ComputerWorld، هرچند Lens به‌نظر جالب و مفرح می‌آید اما جنبه بسیار مهمی از آینده را به ما نشان می‌دهد که از دید رسانه‌ها پنهان مانده است. چند سال قبل زمانی که بحث درباره اینترنت اشیاء مطرح شد، اصطلاح «دنیایی با میلیاردها حسگر» بر سر زبان‌ها افتاد؛ دنیایی مملو از میلیاردها دستگاه کوچک، میلیاردها آنتن و میلیاردها باتری. دنیایی که در آن کالاها و ماشین‌ آلات به برچسب‌های رادیویی مجهز می‌شوند و مکان و وضعیتشان همیشه مشخص است.

دنیایی از انواع حسگرهایی که هریک مسئول جمع‌آوری بخشی از اطلاعات محیط زندگی ما از خانه گرفته تا محل کار هستند. الگان معتقد است گوگل با نمایش Lens تصویری از آینده «حسگرهای همه‌منظوره» را برایمان ترسیم کرده است، چیزی که تصورمان از «دنیایی با میلیاردها حسگر» را متحول خواهد کرد. یادگیری ماشینی این امکان را در اختیار ما قرار می‌دهد تا به‌جای کار گذاشتن ده‌ها حسگر در محیط زندگی خود، آنها را در نرم‌افزار تعریف کنیم و فقط یک یا تعداد محدودی حسگر فیزیکی (مثلاً دوربین) را در محیط نصب کنیم.

در مثال Lens، به‌جای بهره‌گیری از حسگرهایی مجزا برای شناسایی گل و خواندن بارکد، فقط می‌توانیم از دوربینی استفاده کنیم که توسط یک نرم‌افزار مبتنی بر هوش مصنوعی پشتیبانی می‌شود. بدین ترتیب، حسگرهای مورد نظر خود را به‌طور مجازی در نرم‌افزار پیاده‌سازی می‌کنیم و دوربین به‌عنوان یک حسگر فیزیکی اطلاعات مورد نیاز این حسگرهای مجازی نرم‌افزاری را از محیط جمع‌آوری می‌کند.