نیمه شب چهاردهم مهر91 خبر کشته شدن پسر 17 ساله ای به نام «کامران» در دعوای دسته جمعی در پارک طرشت به افسر نگهبان کلانتری 118 ستارخان مخابره شد.

همان موقع پلیس به پارک طرشت رفت و پیگیر ماجرا شد.در آن بین 9 پسر و دختر 15 تا 20 ساله به نام های «امین»، «مسعود»، «علی»، «عباس»، «رامین»، «محمد»، «رؤیا»، «رومینا»و «سپیده» که در درگیری شرکت داشتند تحت بازجویی قرار گرفتند.تحقیق ها نشان می داد امین و رامین بخاطر علاقه ای که به دو خواهر (رؤیا و رومینا) داشتند قبلاً هم در مهرآباد جنوبی با هم گلاویز شده بودند.این جدال عشقی به پارک طرشت کشیده و منجر به کشته شدن کامران شده بود.

با افشای این ماجرا پنج متهم دیگر به نام های «حسن»، «علیرضا»، «سعید»، «امید» و «محمد» که 17 تا 27 ساله بودند تحت تعقیب قرار گرفتند.در آن بین مشخص شد محمد که به همراه کامران وارد دعوا شده بود از خلافکاران سابقه دار مهرآباد جنوبی بود.پلیس با اطلاعات تازه ای که به دست آورد 17 آبان 91 محمد را بازداشت کرد.

در حالی که بازجویی از 14 متهم ادامه داشت سرانجام یکی از آنان به نام علیرضا لب به اعتراف گشود و جنایت را گردن گرفت.

وی گفت: «نیمه شب چهاردهم مهر پس از آنکه درگیری در پارک طرشت بالا گرفت کامران پیراهنش را درآورد و عربده کشید.سپس چند نفر به او حمله کردند و من در اوج خشم، با چاقو به قفسه سینه اش زدم. در آن بین کامران که زخمی شده بود روی محمد افتاد و او را به زمین زد.»

به دنبال اعتراف های این پسر 17ساله وی در شعبه 71 دادگاه کیفری سابق استان تهران پای میز محاکمه ایستاد. در آن جلسه مادر کامران گفت: «پسرم ورزشکار بود آن شب اما دوستان کامران با موبایلش تماس گرفتند و گفتند در پارک دعوا شده است.بلافاصله پسرم از خانه بیرون رفت اما ساعتی بعد با جنازه اش رو به رو شدم. من به هیچ قیمتی از خون پسرم نمی گذرم و قاتل پسرم باید اعدام شود.»

سپس علیرضا به دفاع پرداخت و گفت: «قبول دارم در آن دعوا با چاقو به سینه کامران زدم اما حالا پشیمانم.»

محمد اما منکر معاونت در قتل شد و گفت: «در پارک نشسته بودم که متوجه درگیری چند پسر شدم.برای میانجگری وارد دعوا شده بودم که کامران به من حمله کرد. همان لحظه علیرضا با چاقو به سینه کامران زد. در همان گیر و دار، کامران روی دستان من افتاد و با هم به زمین خوردیم. باور کنید من اصلاً کامران را نمی شناختم و ضربه ای به او نزدم.»

رامین نیز گفت: «با رؤیا در خیابان آشنا شده بودم.من و رؤیا و خواهرش رومینا سوار ماشین دوستم در خیابان پرسه می زدیم که دعوایمان شد. من به صورت رؤیا سیلی زدم و خواهرش به هواخواهی از او با من دعوا کرد. همان موقع امین هم به هواخواهی از رومینا وارد درگیری شد و برای تلافی در پارک طرشت با من قرار گذاشت. وقتی به پارک طرشت رسیدیم دوستان امین آنجا جمع شده بودند و دعوا به خون کشیده شد.»

همچنین 11 متهم دیگر جزئیات ماجرا را بیان و از خود دفاع کردند.

در پایان آن جلسه هیئت قضائی علیرضا را به قصاص و دو سال زندان محکوم کرد.13 متهم پرونده نیز به جرم شرکت در درگیری منجر به قتل به زندان محکوم شدند.در حالی که با تصویب و لازم الاجرا شدن قانون جدید وکیل علیرضا درخواست اعمال ماده 91 را مطرح کرده بود قضات شعبه 27 دیوان عالی کشور این درخواست را نپذیرفتند و حکم قصاص وی تأیید شد.

علیرضا در یک قدمی چوبه دار قرار داشت که خانواده اش با پرداخت دیه میلیاردی رضایت اولیای دم را جلب کردند. به این ترتیب علیرضا از قصاص رهایی یافت و از جنبه عمومی جرم محاکمه شد.

در جلسه رسیدگی به این پرونده که در شعبه دوم دادگاه کیفری یک استان تهران برگزار شد علیرضا گفت: «بچگی کردم و خودم و خانواده ام را به دردسر انداختم. من بارها اعدام را به چشم دیدم. زندگی برای من تمام شده بود که پدر و مادرم با پرداخت دیه یک و نیم میلیاردی توانستند رضایت اولیای دم را جلب کنند.»

وی ادامه داد: «زمانی که در کانون اصلاح و تربیت بودم درسم را ادامه دادم اما وقتی به زندان منتقل شدم درسم را رها کردم. من در این مدت در کلاس های قرآنی شرکت کردم و حالا نگاهم به زندگی تغییر کرده است. از قضات دادگاه تقاضا دارم در تخفیفم مجازات قائل شوند تا بتوانم از زندان آزاد شوم و زندگی تازه ای را شروع کنم.»

در پایان این جلسه هیئت قضائی وارد شور شد تا رأی صادر کند.