حيرت‌انگيزترين موضع‌گيري درباره آنچه براي مسعود شجاعي و احسان حاج‌صفي اتفاق افتاده، مربوط به محمد مايلي کهن است. موضعي روشن، مدرن و پدرانه. مايلي، با فوتبال زندگي کرده است. در اين فضا نفس کشيده و دوست ندارد روند آلوده‌شدن اين ورزش به تصميم‌هاي تند را تماشا کند. او براي دفاع از دو ستاره ايراني پانيونيوس، به جلسات عمومي سازمان ملل و به ناگزيرشدن نماينده‌هاي ايران از حضور در جلسه‌هايي که نمايندگان رژيم صهيونيستي هم در آن حضور دارند، اشاره کرده است. «فرزندان ايران»، عبارتي است که مايلي براي احسان و مسعود به کار مي‌برد تا شايد فضا را در اطراف اين دو مهره مهم خط هافبک تيم ملي تلطيف کند. او مي گويد: «به نظر شما با محروميت اين دو فرزند خوب فوتبال کشور عزيزمان ايران چه اتفاقي رخ خواهد داد؟ واقعاً اين دونفر از شرايط و مشکلاتي که ممکن بود جهت آنها درست شود، اطلاع نداشتند؟ اگر آنها مي‌خواستند به ارزش‌ها و پرسش هاي سياسي کشور پشت کنند، در بازي رفت به همراه تيم خود به سرزمين هاي اشغالي سفر مي‌کردند. غير از اين است؟»

او روي نکته‌اي دست گذاشته که تقريباً از ديد همه پنهان مانده بود و راهکار هوشمندانه‌اي براي جلوگيري از آسيب ديدن دو فوتباليست ايراني انتخاب کرده است. سرمربي فصل گذشته ملوان، بزرگ‌ترين غافلگيري اين روزهاي فوتبال ايران را رقم زده و بعد از سال‌ها تکيه به نفرت و دعوا، براي يک بار هم که شده وجهه ديگري از کاراکترش را عيان کردهاست.

مرور همين چند جمله از مايلي، «اي‌کاش»ها و «اگر»هاي فراواني را در ذهن علاقه‌مندان به فوتبال ايجاد مي‌کند. چه مي‌شد اگر او به جاي خلق و خوي تند ابدي‌اش، هميشه به همين نرمي با ماجراهاي مختلف برخورد مي‌کرد و شانس سرمربيگري در پرسپوليس را از دست نمي‌داد؟‌ چه مي‌شد اگر او فروردين ماه 88 در زمان انتخاب‌شدن به عنوان سرمربي جديد تيم ملي، آن بيانيه‌ها را منتشر نمي‌کرد و با کار کردن روي روح و روان بازيکنان، ايران را به جام جهاني 2010 مي‌برد؟‌ چه مي‌شد اگر او به جاي يک عمر حساس‌شدن روي ابرو و مدل لباس بازيکنان، تمرکزش را به فوتبال اختصاص مي‌داد و فقط معادله‌هاي فني را جدي مي‌گرفت؟‌ چه مي‌شد اگر او با درگيري‌هاي روزانه، شانس بازگرداندن ملوان به ليگ برتر را تباه نمي‌کرد؟‌

کارنامه محمد مايلي کهن، پر است از موضع‌گيري‌هايي که ضروري نبودند. که لازم نبودند. که کاش نبودند. در اين موضع‌گيري‌ آخر اما، او شبيه مايلي‌کهني که مي‌شناسيم نيست. اين بار دوستش داريم.