نيمه آذر بود که خبر «اسامي 70 کارشناس بخش مرور» منتشر شد. هيئتي 70 نفره که از طرف دبيرخانه جشنواره تئاتر فجر انتخاب شده بودند و دفترچه‌هايي در اختيارشان قرار گرفته بود تا به تئاترهايي که در طول سال ديده‌اند امتياز بدهند و تئاترهاي بخش مرور جشنواره تئاتر فجر به اين شکل انتخاب شد. يکي از اعضاي اين هيئت 70 نفره حجت‌الاسلام والمسلمين محمدعلي آهنگران بود. حضور اين روحاني در اين هيئت بهانه‌اي شد تا خبرنگار خبرآنلاين از نسبت خودش و پدرش حاج‌صادق آهنگران، مداح سرشناس با تئاتر بپرسد. بخشي از اظهارت محمدعلي آهنگران را بخوانيد:

■ آخرين تئاتري که به اتفاق پدرم ديدم، «ترن» بود. موضوع، شهداي گمنام و خانواده‌هايشان بودند. اما چون صادق آهنگران در اهواز زندگي مي‌کند و من در تهران، بعد از آن مجال تئاتر ديدن با هم، برايمان پيش نيامد. البته مي‌دانم که به تئاتر علاقه‌مند است و اگر اثري به مذاقش خوش بيايد حتماً حتي به تنهايي به ديدنش مي‌رود.

■ پدرم در مقاطعي در اجراي تئاتر هم فعال بوده و قبل از شروع جنگ، در اهواز، با مرحوم حسين پناهي چندين نمايش روي صحنه برده‌اند. عموي بزرگم، حميدآقا هم کارشناسي ارشد کارگرداني تئاتر هستند و در ابتداي انقلاب که به ايران برگشتند چند نمايش اجرا کردند، از جمله «هتل نيمکت» که پدرم و مرحوم پناهي در آن هم‌بازي بودند يا تئاتري به نام «ابوذر»، يک کار ديگر هم داشتند با بازي پدرم و حسين پناهي که ناقص ماند و اجرا نشد چون مصادف شد با شروع جنگ.

■ در مراسم عروسي‌ پدرم که در تالار شهرداري اهواز برگزار شد حسين پناهي و گروهش براي عموم مردم تئاتر اجرا کردند. حسين پناهي همراه با پدرم در مراسم عروسي مرحوم شهيد تقوي، از شهداي مدافع حرم هم در همان تالار شهرداري نمايش اجرا کردند. عکس معروف پدرم با حسين پناهي هم مربوط به عروسي شهيد تقوي است که من چند سال پيش منتشرش کردم.

■ علاقه من به تئاتر، علاقه‌اي خاص است و تئاتر را بسيار دوست دارم. هفته‌اي حداقل دو نمايش مي‌بينم. در واقع زماني که در خارج از کشور دانشجو بودم تئاتر ديدن را شروع کردم و هم در فرانسه و هم در سوئيس نمايش‌هاي خوبي ديدم. وقتي هم که به ايران برگشتم تئاتر ديدن را ادامه دادم.

■ در سالن خيلي‌ها تعجب مي‌کنند که چطور يک روحاني با عمامه و عبا که قاعدتاً تعلقي به اين حوزه‌ها و فضا ندارد به ديدن آثاري مي‌نشيند که الزاماً آييني هم نيستند. منتها در دو سه سال اخير آنقدر به تماشاخانه‌هاي مختلف رفته‌ام و آمده‌ام که ديگر حداقل حضور شخص من برايشان تعجب‌آور نيست.

■خاطرم هست «بازار عاشقان» را که ديدم، استاد هادي مرزبان بعد از پايان نمايش با ذوق و شوق اسم مرا آورد و دعوتم کرد روي صحنه بروم. مردم هم خيلي استقبال کردند و لطف داشتند. قاعده‌اش اين بود که خوشحال شوم اما واقعيت اين است که ته دلم ناراحت بودم و افسوس خوردم که چه کرده‌ايم که آمدن يک روحاني به سالن تئاتر اينقدر تعجب‌آور و تبديل به امري غريب شده است و چه شده که عده‌اي تعجب کنند که اين شيخ اينجا چه مي‌کند؟!