نصف جهان: در این20 سال، عادل فردوسی‌پور چالش و جنجال کم نداشته است؛ در سال‌هایی که بی‌گمان تاثیرگذارترین و قدرتمندترین چهره رسانه‌ای در فوتبال بوده است. با این حال او معمولا در این نبردها و چالش‌ها پیروز میدان بود. مهم‌ترین استراتژی و برگ برنده فردوسی‌پور در این جدال‌ها، ایجاد نوعی دوگانه خیر و شر بود. در این دوگانه، او به مدد برنامه و سرمایه رسانه‌ای‌اش خود را در قطب خیر می‌نشاند و هماورد را در جبهه شر جلوه می‌داد. با این حال مساله دیگری هم در کار بوده است؛ اینکه در این جدال‌ها معمولا رقیب به لحاظ مطلوبیت اجتماعی ضعیف بوده است و از این رو امکان مانور فردوسی‌پور بیشتر. سال‌ها با مایلی‌کهن جدال شد، آن هم در شرایطی که افکار عمومی به دلایل مختلف، دلایلی که می‌توان حتی به چالش‌شان کشید، مایلی‌کهن را مقصر هر دعوایی می‌دانستند. پس از پایان جام جهانی 2006 و در روزهایی که محبوبیت علی دایی به واسطه عملکرد ضعیفش در جام جهانی به پایین‌ترین حد خود رسیده بود با وی مساله پیدا کرد.

آن روزها حمله به دایی آسان بود و حتی توام بود با نوعی ژست انتقادی. مورد بعدی امیر قلعه‌نویی است. اگرچه امیر از همان آغاز رویکردی خصمانه در قبال برنامه 90 و فردوسی‌پور داشت، اوج اختلافات آنها پس از جام ملت‌های آسیا 2007 بود. تیم پرستاره امیر حذف شده بود و فرصت خوبی بود که به گوشه رینگ برده شود. آن روزها تصویری که از قلعه‌نویی ساخته شد تصویر مربی کم‌سوادی بود که به مدد روابط سرمربی تیم ملی شده بود، بنابراین راحت می‌شد به او حمله کرد. رقبای بعدی هم همین‌طور. کفاشیان با آن مدیریت گاه خنده‌دارش همیشه آماج حملات فردوسی‌پور و همین‌طور برخی چهره‌ها و مسئولان بود.

این روزها که علی کریمی شمشیر را برایش از رو بسته، داستان عادل فردوسی‌پور و چالش‌های او وارد فاز جدیدی شده. کریمی محبوبیت زیادی دارد، پاشنه‌آشیل چندانی هم ندارد که بشود به آن حمله کرد. وارد زد‌وبندها نشده است و در موارد بسیاری هم مقابل آنها ایستاده است. سخت است که این بار هم عادل چون فاتحی بیرون بیاید. رقیبش در اوج محبوبیت و البته سرسختی، فشار را بر عادل افزایش داده است. این شاید جدی‌ترین چالش او در تمام این سال‌ها باشد.