عصر ایران: ما بزرگ ترها، بازي خودمان را مي کنيم ولي مهره هاي اين بازي را فرزندانمان قرار داده ايم، گويي، آنها نه انسان که فيل و رخ و قلعه شطرنج هستند؛ به همان سادگي که مهره ها را مي زنيم و دور مي اندازيم، به بچه هايمان نيز ضربه مي زنيم؛ هم وزارت آموزش و پرورش، هم بسياري از مدارس و مؤسسات و هم شمار زيادي از خانواده ها.

يکي از اين جاها، مدارس موسوم به تيزهوشان هستند. فراموش نکنيم آناني که در آزمون اين مدارس شرکت مي کنند، عمدتاً دانش آموزاني هستند که طبق استانداردهاي همين نظام آموزشي، جزو دانش آموزان موفق به شمار مي روند.

اما آيا مدارس تيزهوشان براي همه اين دانش آموزان موفق، جا دارد؟ پاسخ منفي است. از بين آن همه دانش آموزي که نظام آموزشي، ذهنشان را آکنده از آرزوي تيزهوشان کرده است، تنها تعداد کمي پذيرفته مي شوند و بقيه، «شکست مي خورند».

براي ما بزرگ ترها، شايد مهم نباشد ولي براي دختر بچه يا پسر بچه اي که هنوز در حال و هواي کودکي است، يک تجربه وحشتناک رقم مي خورد، او پيش خودش فرو مي شکند و چون از قبولي در «تيزهوشان» بازمانده، اولين حسي که پيدا مي کند، ترديد به «هوش» خودش هست!

اساساً وجود مدارس تيزهوشان چه لزومي دارد؟!

دانش آموزان چه در مدارس تيزهوشان درس بخوانند و چه در مدارس عادي، بايد در دانشگاه، از يک «خط آغاز مشترک»، شروع کنند. پس چه فايده اي دارند اين مدارس عريض و طويل، جز اينکه تشکيلاتي در آموزش و پرورش درست کرده اند و عده اي به بهاي ستاندن کودکي و نوجواني دانش آموزان، در آن مشغول کار و نان خوردن هستند؟!