نصف جهان: بسیاری ازاهالی فوتبال و رسانه های ورزشی در روزهای اخیر حملات بی رحمانه ای را به کی روش و تیم ملی روانه ساخته اند، بی آنکه بدانند این روزها وقت این حملات بی محابا نیست.

واقعا چه بر سر اهل فوتبال و قلم آمده که این چنین بی‌رحمانه بر پیکر نیمه‌جان تیمی می‌تازند که بیشتر از همیشه نیاز به حمایت دارد؟ به قول یکی از همکاران ورزشی نویس مان ما که توقع داریم تیم کی‌روش تنه به تنه‌ تیم‌هایی مثل فرانسه بزند، محکومیم مثل فرانسوی‌ها صبور و وقت‌شناس شویم. فرانسه‌ای که تعجبی نداشت بعد از خط خوردن خروس‌های گران‌قیمت و سرشناس از لیست جام جهانی، کاپیتان-قهرمان ۹۸ خود را گلوله‌باران کنند. مگر نبودن آنتونی مارسیال (که مورینیوی مغرور بارها به توانایی‌های او اذعان داشته)، الکساندر لاکازت (گران‌ترین خرید فصل آرسنال)، کینگزلی کومان (یکی از ده ستاره آینده دار فوتبال جهان به گفته سایت فیفا)، وسام بن‌یدر ( قاتل سویایی منچستر مورینیو در چمپیونزلیگ) و موسی سیسوکوی تنومند و آدریان رابیو (هافبک گران‌قیمت پاریسی‌ها) کم موضوعی است که رسانه‌های فرانسه از دیدیه دشام‌شان به راحتی عبور کنند؟ ولی آنها می‌فهمند که در یک ماه باقی مانده هیچ چیز را نمی‌شود عوض کرد؛ هیچ چیز را. برای همین رسانه‌های فرانسه شمشیرهای خود را زیر لباس پنهان کرده‌اند تا سوت پایان فینال جام جهانی نواخته شود و اگر لازم شد، آن وقت بی‌رحمانه ناپلئون خود را زیر انتقاد له کنند.

کاش ما هم می‌فهمیدیم که بحث‌های بی‌مورد الان ما ریشه در کینه‌ای هشت ساله دارد، که برای ما غریب نیست. کینه‌هایی بر آمده از جنگ‌های روانی چشم‌آبی پرحاشیه با اسطوره‌های‌مان، بگومگوهای طولانی کی‌روش با برانکو (که اهل جنگ‌های رسانه‌ای نیست)، نگاه از بالای هشت ساله کی‌روش به فوتبال ما، دلارهای هدررفته برای بازی‌های تدارکاتی بی‌کیفیت و... بیایید فقط این یک ماه را استخوان در گلو صبر کنیم. اکنون وقت حمایت است؛ باید حمایت کرد تا سرمای کشنده مسکو ساق‌های یوزهایمان را در زمین نلرزاند. باید خانزاده را به این باور رساند که می‌تواند ۶۰ بار کنار رونالدو بپرد و روی سرش هد بزند؛ باید بیرانوند را به این باور برسانیم که مقابل ماتادورها، این بار او برخلاف همتای سرشناسش کلین‌شیت می‌کند و حتی اگر سوباسای پرتغالی از ارتفاع ۲.۳۸ به طرفش شلیک کرد مثل واکاشی‌زومای ایتالیایی مات ضربه‌اش نشود.

یکی از روزنامه ها در هیاهویی که حمله به کی روش و تیم ملی مد شده بود چقدر زیبا نوشته بود:باید به گوش گوچی برسانیم که در بازی اول با مراکش به شدت به تک‌گل‌های جادویی او نیاز داریم، باید جهانبخش بداند که لقب وینگر آقای گل لیگ هلند برای سنگربانان هم‌گروه ما چه قدر سنگین است. باید طارمی این روزها به این فکر کند که می‌تواند با گرفتن یک پنالتی از مدافعان الکلاسیکو، تمام خاطرات سیاهش را برای هواداران سرخابی پاک کند، باید رامین بداند که برای صعود نیاز به سانترهای جادوییش داریم. باید سردارمان را آن‌قدر بالا ببریم که بتواند روی سر راموس و بن‌عطیه ضربه بزند. مسعود باید بداند حالا که قرار است جای سوپرمن قرمزها بازوبند کاپیتانی ببندد، چه قدر وظیفه‌اش سنگین‌تر است. باید به اشکان بگوئیم که به تکرار بزرگی‌اش مقابل آرژانتین نیاز داریم و دیگر در گروه‌مان نه خبری از زابالتای آرژانتینی هست که پایت را لگد کند و نه خبری از مازیچ صربستانی که آن لگد را پنالتی نگیرد.

به گوش چشمی برسانید که چه قدر خشم نگاهش می‌تواند ایسکو و آسنسیوی جوان را از محوطه‌ ما فراری دهد. باید به گوش وحید امیری برسانیم که ما می‌دانیم اگر فوتبال به جای ۹۰ دقیقه ۱۸۰ دقیقه بود، تنها کسی که خسته نمی‌شد یوز چپ پا و نجیب کی‌روش است. پسر عقاب آسیا باید بداند که دعوت شدنش به جام جهانی مرهمی بر زخم ۱۳ ساله دوری پدرش از زمین فوتبال بوده است. برای ما مهم‌تر از همه چیز ۲۷۰ دقیقه پیش روست که نگاه دنیا به سربازان ایرانی است. بیایید یک ماه فقط حمایت کنیم، فقط و فقط و فقط حمایت. فقط حمایت که مصاحبه‌های بعد از شکست به حمایت نکردن مردم و رسانه‌ها ختم نشود. حمایت کنیم وگرنه این دیالوگ عادل هر لحظه به ما نزدیک‌تر می‌شود که "خداحافظ جام جهانی؛ و شاید خداحافظ آقای کی‌روش!” بیائید به این حملات بی محابا پایان دهیم و اجازه ندهیم دیالوگ فردوسی پور مدل 2006 در پایان سومین دیدار مرحله گروهی مان دوباره تکرار شود!