جام جم آنلاین: اعتقاد به شفا دادن و خواص درمانگر برخی سنگ ها از دیرباز تاکنون محور توجه اغلب افراد در جهان بوده ولی این روزها استقبال و اعتقادهای افراطی، به ویژه در کشورمان، این به اصطلاح طب باستانی را دستخوش باورهای واقعاً نامتعارف و خرافات کرده به گونه ای که حتی بیشتر مردم برای درمان بیماری هایشان به جای مراجعه به پزشکان و متخصصان به سنگ درمانی روی آورده اند اما آیا یک سنگ واقعاً می تواند شفا دهد؟

شفایی که دستاورد تلقین است نه سنگ

علی مهدی دکترای روانشناسی و استاد مدعو دانشگاه آزاد اسلامی با تأکید بر قدرت فوق العاده تلقین و تأثیرات قابل توجه آن در بهبود انواع بیماری‌ها گفت: در هیچیک از منابع علمی معتبر، به خواص شفابخش بودن سنگ ها اشاره ای نشده اما وجود مبحثی به نام تلقین در روانشناسی و قدرت فوق العاده آن در سرانجام هر اقدام و تصمیمی حتی شفا دادن، انکارناپذیر است، موضوعی که پرده از راز سنگ های درمانی بر می دارد.

وی با اشاره به اعتقاد رایج عموم افراد نسبت به خواص درمانی موجود در سنگ ها و تأثیر و عملکرد مثبت برخی از آنها در درمان بیماری ها تأکید کرد: در حقیقت هیچیک از اختلال های نامتعارفی که به واسطه آن فرد دچار بیماری های جسمی و عصبی می شود منشأ زیستی ندارند بلکه ناشی از استرس و اضطراب های شدید عصبی حتی مشکلات روحی درونی هستند که منجر به بروز علایم و عوارض جسمی قابل توجهی همچون پیرپوستی، دردهای عضلانی، خطر ابتلا به سکته های مغزی و قلبی و حتی گسترش سرطان و عدم بهبودی آن در بدن می شود.

به گفته این استاد روانشناسی قدرت روانشناسی و تمرکز هواس به واسطه برخی باورهای عمیق و متأسفانه اغلب خرافه که قدمتشان حتی به دوران باستان نیز می رسد، به کمک تلقین تصویر ذهنی اسکن شده ای در فرد ایجاد می شود که تجسم آن به امید شفای بیماری ها و رفع مسائل روحی در انواع واسطه های جسمی به ویژه سنگ ها محقق می شود.

علی مهدی اظهار داشت: هیچ دارویی به خودی خود اثر نمی کند مگر اینکه آن را درست مصرف کنند، هیچ سنگی به خودی خود شفا نمی دهد مگر آنکه قدرت عظیمی به نام تلقین آن را تبدیل به یک سنبل درمانی کند و دقیقاً به همین علت امروزه بسیاری از افراد به آثار درمانی و یا حتی عدم تأثیر سنگ ها معتقد هستند.

خاستگاه سنگ درمانی کجاست؟

در حقیقت منشأ اصلی سنگ درمانی مربوط به کشور چین است که در بازنگری کتب تاریخی جهان پس از اسلام، درکتابی تحت عنوان «امپراتوری زرد» به نوشته «یواخیم بارکها وزن» پاسخ معمای پیدایش سنگ درمانی به خوبی روشن می شود، کتابی که ویژه احوالات چنگیز مغول و فرزندانش است و به استفاده از انواع درمان های طبیعی و حتی اتفاقی همچون خواص و روش های استفاده از سنگ ها نیز پرداخته است.

سنگ هایی که حرارت دادن آنها، گذاشتنشان روی سر و خواندن انواع ذکرهای خاص و یا قراردادنشان روی موضع درد و حتی انجام ماساژ با آنها، وجه اشتراک اغلبشان به شمار می رود.

کتاب «قانون»، سنگ درمانی ندارد

روشنک قدس رئیس دانشکده طب سنتی دانشگاه علوم پزشکی ایران با اشاره به عدم جایگاه سنگ درمانی درطب سنتی تأکید کرد: علیرغم تصور اغلب افراد، این روش نه در کتاب «قانون» که مهمترین مرجع و منبع آموزه های طب سنتی ایران و جهان است و نه حتی به عنوان طب مکمل آن مطرح نشده است.

وی گفت: به علت بی ارتباطی کامل سنگ درمانی ‏با طب سنتی در هیچیک از کلینیک های ویژه، این نوع طبابت انجام نمی شود بلکه خاستگاه اصلی آن کشور چین است که در برخی از متون مرجع چینی اشاره هایی به آن شده اما علیرغم وجود مباحثی مرتبط با آن در کتبی خاص، می توان گفت که از نظر علمی و طب سنتی این درمان هیچ تعریف و جایگاهی ندارد.

گرچه از نظر علم پزشکی و حتی طب سنتی، جایگاهی برای خواص درمانی سنگ ها تعریف نشده ولی این موضوع از نظر طب اسلامی که احادیث معصومین (ع)، مهمترین شالوده این طب هستند، چگونه است؟ سئوالی که برخی از محققان دینی پاسخ قابل توجهی برای آن دارند.

سنگ ها واقعاً شفا می دهند؟

حامد مدرس غروی محقق حوزه علمیه مشهد و کارشناس مذهبی با تأکید بر اینکه روایت یا حدیثی از معصومین (ع) مبنی بر ارتباط مستقیم و تأثیر سنگ ها در شفای بیماری ها در کتب و منابع اسلامی نیست، گفت: البته مباحثی در ارتباط با ویژگی متافیزیک سنگ ها که در احادیث و منابع موثقی به آنها اشاره شده در دست است، خواصی که بیشتر به نوعی به دفع بلا و جلوگیری از بروز بیماری ها ارتباط و اشاره دارد و به طور کلی در برخی منابع مذهبی به خواص و تأثیرات غیر مستقیم سنگ ها از جمله فیروزه، زمرد، یاقوت و عقیق مکرراً اشاره شده ولی در هیچیک از منابع به هیچ عنوان ذکر نشده است که اگر به فرض مثال فردی بیمار، سنگ خاصی را در محل بیماری اش قرار دهد شفا می یابد و این گونه برداشت ها از چنین احادیثی صحیح نیست و می تواند باورها و حتی برخی خرافات افراطی را نیز با خود به همراه آورد.