نصف جهان: لقب برزيل اروپا را اين روزها از پرتغال بايد گرفت و با احترام به بلژيک تقديم کرد. تيمي چشم‌نواز، دوست‌داشتني و حالا صاحب شخصيت قهرماني که مثل زنبورهاي قرمز و گرسنه به سمت جام يورش مي‌برند.

اين فقط ادن هازارد نبود که در ميانه ميدان تکنيکش را به رخ برزيلي‌ها مي‌کشيد، جوري که بعضي از برزيلي‌ها حاضر بودند او را با شماره 10 پرحاشيه‌شان عوض کنند؛ آنها با تيبو کورتواي چالاک، ونسان کمپاني سرسخت، کوين دي‌بروين مشتاق پيروزي و رملو لوکاکوي فرصت‌طلب همه را شيفته خودشان کرده‌اند. تيمي که زماني با دروازه‌بان‌هايش ژان ماري فاف و ميشل پرودوم يا هافبک خلاقي به نام انزو شيفو در اروپا مي‌درخشيد، حالا جاه‌طلبي‌هايش را جهاني کرده است.

عادل فردوسي‌پور هيچ وقت مروانه فليني را دوست نداشت. او فوتبال را براي بيننده جذاب بازي نمي‌کند. براي همين عادل بارها فليني را در ترکيب منچستريونايتد نقد کرد و در برنامه «فوتبال 120» که تهيه‌کنندگي‌اش را بر عهده دارد حتي براي موهايش شعر طنز ساختند. او را نمونه‌اي از بازيکنان متوسط رو به پايين مي‌دانست که با خوش‌اقبالي بخت بازي کردن در تيم‌هاي درجه يک را پيدا کرده است. براي همين وقتي که بلژيک، توانست برزيل را از سر راه بردارد گفت: «حالا فليني توي جام مي‌مونه و نيمار و کوتينيو بايد برن برزيل.» اين جمله به تنهايي شايد براي نشان دادن عاقبت ستاره‌هاي پرهياهويي مثل نيمار کافي بود که در طول جام چند بار مدل موهايش را عوض کرد و به نظر آنقدر که به اين حاشيه‌ها توجه مي‌کرد روي بازي فوتبال متمرکز نبود.

اما منصفانه نيست که نمايش برزيل را در اين شکست خلاصه کنيم. آنها با تيته فوتبال زيبايي را به نمايش گذاشتند اما براي فتح جام فقط فوتبال زيبا کافي نيست؛ فقط جمعيت ميليوني کافي نيست. (برزيل با 207 ميلیون نفر تقريباً 20 برابر بلژيک جمعيت دارد.) فقط داشتن باشگاه‌هاي قهرمان کافي نيست. (اتلتيکو و رئال فاتح دو جام معتبر باشگاهي در اروپا شدند.) فقط داشتن تک‌ستاره‌هاي بي‌نظير کافي نيست.

اين جام، جام تک‌ستاره‌ها نبود. مسي و رونالدو و مولر و لواندوفسکي و اينيستا و ژردان شکيري و... به خانه رفتند تا تيم‌هايي که متشکل از بازيکنان متوسط اما يکدست بودند بمانند. بلژيک نماد تيمي است که خلاقيت فردي بازيکنان را در قالب نظم تيمي به خدمت گرفته است نه اينکه يک تيم را حول محور يک بازيکن جمع کرده باشد؛ همان آفتي که دامن تيم‌هاي مدعي حذف شده را گرفت. برخي مي‌گويند سرنوشت اين جام را اتفاقاً بازيکنان مصدوم رقم زدند؛ اگر محمد صلاح مصري مصدوم نبود، اگر خامس رودريگز در ديدار کلمبيا مقابل انگليس روي سکوها نمي‌نشست، اگر کاواني در ديدار اروگوئه با فرانسه به نيمکت تبعيد نمي‌شد، اگر آگوئرو آماده‌تر بود، اگر نوير اين همه مدت با مصدوميت دست و پنجه نرم نمي‌کرد... شايد سرنوشت‌ها جور ديگر رقم مي‌خورد. اما جام را با «اگر» نمي‌دهند.