نصف جهان: سال‌ها از روزي که علي کريمي از ايران براي آخرين‌بار مرد سال فوتبال آسيا شد مي‌گذرد. از روزي که او کراوات نزد و براي اين کارش دليل هم داشت و مي‌گفت جايزه‌اي که قبل‌تر به علي دايي و خداداد رسيده، ديگر چيزي دست نيافتني نبوده که او براي بردنش کار خارق العاده‌اي انجام داده باشد. از آن روز اما سال‌ها گذشته و ديگر آن روز براي فوتبال ايران تکرار نشده است.

تغيير در امتيازدهي به بازيکنان درباره بازي‌هاي ملي و قاره اي و البته جدا کردن بحث لژيونرها بي‌تأثير نبوده اما بيش از هر چيز در حقيقت عدم موفقيت تيم‌هاي باشگاهي‌مان در آسيا مزيد بر علت بوده است. امسال اما صعود پرسپوليس به فينال به طور طبيعي شانس تعدادي از بازيکنان اين تيم را براي رسيدن به چنين افتخاري بالا مي‌برد. گزينه‌هايي مثل سيدجلال و عليپور به دليل توالي بازي‌هايي که بهترين بازيکن ميدان شده‌اند صاحب شانس قرار گرفتن در ليست بهترين بازيکنان آسيا هستند.

ولي مدل امتيازدهي به برترين بازيکنان آسيايي شانس بيرانوند را حتي بيش از آن دو مي‌کند. در مکانيسم امتيازدهي به برترين بازيکنان آسيايي براي AFC بازي‌هاي ملي به ترتيب جام جهاني، انتخابي‌هايش، جام ملت‌هاي آسيا، ليگ قهرمانان و رخدادهاي بعدي امتيازهايي دارند.

بر اين اساس حالا بيرانوند با گرفتن امتياز کامل برترين بازيکن بازي با السد و با امتيازات بازي در جام جهاني در مصاف با هم تيمي‌هايي مثل سيدجلال و‌ عليپور که هر کدام يک بازي را پيش تر ستاره ميدان شده‌اند، شانس بيشتري دارد و در دو بازي آينده اگر همين نمايشش را داشته باشد صاحب اين شانس خواهد شد که بالاتر از حجازي و عابدزاده، اولين گلر ايراني هم باشد که چنين افتخار بزرگي را کسب مي‌کند.