نصف جهان: يادمان باشد چيزي که دو ماه بعد در جام ملت‌ها درو خواهيم کرد، چيزي است که الان مي‌کاريم.

تيم ملي با «دي‌اکتيو» و «ممنوع المصاحبه کردن خود» صداي اعتراضش را به گوش همه رساند. در دوشنبه باراني تهران، ملي‌پوشان ديواري شيشه‌اي بين خود و رسانه‌ها کشيدند. در نگاه اول مي‌توان گفت اينگونه رفتارها شايسته نيست، چراکه به هر حال بستن پيج ها به روي مردم، به نوعي بي احترامي به هواداران به حساب مي‌آيد. آنها همواره حامي تيم‌ملي بوده‌اند و مشکل «حمايت» آنها نيست چون طرفداران همواره حامي تيم ملي بوده اند.

فارغ از اين موضوع، يک بخشي از حرف‌هاي ملي‌پوشان درست است. تيم‌ملي اين روزها با رياضت اقتصادي روبه رو است. مشکلات اقتصادي به حدي است که تيم ملي نمي تواند حتي در يک هتل شيک در تهران اردوي خود را برگزار کند، هتلي که امکاناتش به مراتب از امکانات هتل آکادمي بيشتر باشد. اين حس در تيم ملي وجود دارد که انگار متعلق به «ايران» نيستند و تنها در گوشه اي از شهر جمع مي‌شوند و تمرين مي‌کنند. با وجود اين همه تلاش و کوشش، تيم‌ملي در ماه هاي اخير بيشتر از هر زمان ديگري دچار حاشيه شده که بي‌شک خود کي‌روش هم در شکل گيري آنها نقش داشته است ولي آيا اين حواشي دليل مي شود از اصل مطلب دور شد و به تيم ملي يک کشور حتي نگاهي نيانداخت؟!

چيزي که حالا به وضوح مشاهده مي‌شود همان حس فراموشي نسبت به تيم‌ملي است. انگار نه انگار تيم‌ملي وجود دارد. تنها دو ماه به شروع جام ملت‌ها باقي مانده است. همه مدام مي گويند ايران بايد قهرمان آسيا شود. بعضي ها مي گويند اين تيم حتي يک جام به ايران بدهکار است. فراموش نکنيد تيم‌ملي 42 سال است قهرمان آسيا نشده و حالا تصور مي کنيم بايد قهرمان شود چون بهترين تيم ماست. در اين شرايط آيا درست است توقع قهرماني داشته باشيم و در مقابل به جاي حمايت، تيم را به حال خود رها کنيم؟

اوضاع جالب به نظر نمي رسد. مسئولان فدراسيون دنبال ماندن در رأس کار هستند. وزارت ورزش هم به دنبال اجراي صحيح قانون بازنشسته‌هاست. ديگر نهادهاي نظارتي هم منتظرند تا تخلفي در اين بين صورت گيرد وارد مهلکه شوند. فيفا و AFC هم منتظر هستند تا اينجا اتفاقي خلاف قانون بيافتد و فوتبال ايران را تعليق کنند. با اين وضع، تيم ملي شبيه به يک بچه سرراهي شده است. جالب اينجاست همين مسئولان بلندپايه ورزش ايران تا چند وقت پيش مدام در مصاحبه هاي خود مي گفتند تيم ملي قهرمان آسيا مي‌شود ولي همين مسئولان به خود زحمت نداده و يک بار در تمرين تيم‌ملي آفتابي نشده اند. اين سومين اردوي ايران در تهران است، آيا اين دوستان تصور نمي کردند بايد يک بار فقط براي چند دقيقه به کمپ تيم‌ملي بروند و اوضاع و احوال بازيکنان را بپرسند؟ آيا اينقدر براي آنها سخت بود به تيمي که توقع قهرماني از آن را دارند، سر بزنند؟ قهر اين مسئولان با تيم ملي، هيچ سنخيتي با خواسته‌هايشان دارد؟

چيزي که درباره اين تيم مي توان گفت آن است که بهترين نتايج تاريخ ما را در جام جهاني گرفته است، حالا با هر کيفيتي؛ هجومي يا دفاعي. اين تيم آنقدر خوب بوده که شيخ سلمان روبه روي وزير ورزش بگويد: «عملکرد ايران باعث افتخار آسياست.» الان همه باور دارند در هفت سال گذشته، ايران بهترين تيم آسيا بوده است. همه به موفقيت هايش در اين سال ها افتخار کرده ايم. يادمان باشيد چيزي که دو ماه بعد در جام ملت ها درو خواهيم کرد، چيزي است که الان مي کاريم. قرار است اين بچه ها به اسم «ايران» به جام ملت ها بروند. قرار است وقتي آنها بردند همه خوشحال شويم و شادي کنيم. اگر مي خواهيم واقعاً تيم ملي موفق باشد و عکس هاي يادگاري قشنگ در روز موفقيتش بگيريم، بايد حداقل ها را براي تيم ملي مهيا کنيم نه اينکه طوري رفتار کنيم که انگار وجود خارجي ندارند.