نصف جهان: رقابت هاي جام ملت هاي آسیا در امارات آغاز شد. ايران و امارات براي گرفتن ميزباني اين بازي‌ها با هم رقابت داشتند و در نهايت امارات توانست با زيرساخت هاي بهتر، ورزشگاه هاي مناسب تر، حمل و نقل عمومي قوي‌تر و... ميزباني را مال خود کند. بازي افتتاحيه که اولين بازي جام بود در ورزشگاه شيخ زايد برگزار شد و همين بازي نشان مي داد چرا ميزباني را به امارات دادند و به ايران ندادند. اگر قرار بود بازي افتتاحيه جام ملت هاي آسيا در ورزشگاه آزادي برگزار شود ، اولين اتفاقي که رخ مي داد بستن همه خيابان هاي منتهي به ورزشگاه بود. از طرفي مسئولان لطف مي کردند و درهاي پارکينگ را هم به روي مردم مي بستند که مبادا خودروي خود را در جاي امني پارک کنند و با خيال راحت به داخل ورزشگاه بروند و بازي خود را تماشا کنند. همانطور که مي دانيد يکي از قوانين اصلي تماشاي فوتبال در ايران آن است که بايد با پاي پياده برويد چون اگر با ماشين شخصي برويد بايد آن را در اتوبان هاي اطراف پارک کنيد. حدفاصل زماني که از خانه خارج مي شويد تا به استاديوم برسيد ساعت ها طول مي کشد. اگر مسئولان لطف کنند و خيابان هاي منتهي به ورزشگاه را باز بگذارند، ترافيک همان بستن در پارکينگ مي تواند يک تماشاگر را تا مرز سکته ببرد. اگر هم کسي نخواهد سکته کند بايد حداقل ده ساعت قبل از شروع بازي عازم ورزشگاه شود! اين تازه براي بازي هاي مهم داخلي است و حالا تصور کنيد قرار باشد آزادي ميزبان افتتاحيه جام ملت ها باشد. شک نکنيد در آن صورت اتوبان کرج، اتوبان حکيم و ديگر اتوبان هاي منتهي به آزادي را از همان اواسط مي بندند که کسي رد نشود! خوب به خاطر داريم همين چند سال قبل مسئولان براي آنکه مبادا براي مديريت خيابان هاي اطراف به مشکل بخورند، کلاً ورودي ها را بسته بودند و يک ورودي را باز گذاشته بودند تا مردم براي ساعت هاي متمادي در ترافيک باشند. عادل فردوسي پور که گزارشگر بازي بود با هزار خواهش و التماس توانست مجوز بگيرد و با يک موتور خود را به استاديوم برساند!

اما در ورزشگاه ابوظبي شاهد اين اکشن ها نبوديم. تماشاگران با خيال راحت وارد ورزشگاه مي شدند. چه آنها که پياده بودند و چه آنها که با خود ماشين آورده بودند. اگر با ماشين بوديد نهايتاً پنج تا ده دقيقه در ترافيک مي مانديد چون مديريت خيابان منتهي به استاديوم فوق العاده بود. از سويي مأموران که اعم از خانم و آقا بودند بسيار سريع کار تماشاگران و به ويژه خبرنگاران را راه مي انداختند تا وارد استاديوم شوند. پذيرايي اماراتي ها از خبرنگاران هم بي نظير بود و مثل ورزشگاه هاي ايران خبري از کيک يزدي و چاي نبود! اينها حداقل تفاوت هايي بود که مي شد با چشم ديد. حالا بماند که ورود تماشاگران به شکلي بود که کوچک ترين خللي در رفت و آمدشان ايجاد نمي کرد. خيلي از طرفداران حداقل در فاصله 30 دقيقه مانده به بازي وارد ورزشگاه شدند چون اينجا همه چيز تعريف شده بود. آنها به محض ورود به ورزشگاه دنبال از تشنگي ماندن در ترافيک چند ساعت در به در دنبال شير آب نبودند و يا اينکه در صف هاي طويل سرويس بهداشتي منتظر باشند.

اين کوچک ترين و جزئي ترين تفاوت ها بود. تفاوت هاي عمده را هم که همه مي دانند. زيرساختي که امارات در حمل نقل عمومي دارد، فرسنگ ها از ايران جلوتر است. کيفيت هتل، دسترسي هتل‌ها، ورزشگاه هاي استاندارد، چمن هاي بي نظير، زمين هاي تمرين فوق العاده، تسهيلات پروازي و... از جمله تفاوت هايي بودند که باعث شد تا AFC به سادگي ميزباني را به اين کشور بدهد تا ايران. فقط لازم است يک تورنمنت بين المللي رفته باشيد تا به اين نتيجه رسيد که ايران نه حالا بلکه در 20 سال آينده هم بعيد است يک ميزباني در چنين سطحي بگيرد.