نصف جهان: فوتبال وقتي پا بگيرد، وقتي به ميانه يک تورنمنت برسد و بازي به بازي جذاب‌تر شود، ديگر انتقادهايي که بيشتر به شلوغ‌کاري رسانه‌اي شباهت دارند رنگ مي‌بازند و چند کلمه حرف حساب براي گپ و گفت درباره فوتبال لازم است. اين ‌روزها همين چند کلمه حرف البته کم ‌پيداست و اصرار به شلوغ‌کاري‌ها، لذت تماشا را کشته. رسانه‌ها انگار مسئوليت ذاتي خود را از خاطر برده‌اند و از دل يک حکايت جذاب، با مشتي حرف حوصله‌ها را سر برده‌اند اما آن دو چهره کيستند؟ مجيد جلالي و جلال چراغپور. اولي دور از مواضع پيشين و دومي نزديک به خودش و مثل هميشه صاحب حرف.

از مجيد جلالي يک جمله ساده را جدي و مهم بدانيد. او گفته تيم ملي «حس بازي» دارد. جلالي اما نگفته اين حس از کجا پيدا مي‌شود. اين همان چيزي است که کارلوس کي‌روش از دل جدل‌هايش وام مي‌گيرد و به تيمش مي‌رساند. او لابه‌لاي همين جنگيدن‌هاي رسانه‌اي دنبال تحريک تيمش است و ديگران اما خيال مي‌کنند او مثل يک مربي پرحرف و جنجالي، حواسش به تيمش نيست و در کنفرانس‌ها مشغول حرافي و گردن‌کشي شده اما نه، کي‌روش «حس بازي» را در تيمش به ماهرانه‌ترين شکل مي‌سازد و از هيچ جدلي هم بي‌واکنش گذر نمي‌کند. همه جا در بحث‌ها حاضر است، محکم مي‌جنگد، مي‌گويد و مي‌شنود و محکم‌تر پاسخ مي‌دهد. اين گوشه‌اي از ترفندها و گوشه‌هاي مربيگري اوست. نه غفلت از کار است و نه ناخواسته و ندانسته. کار او همين است و از دل همين داستان‌ها تيم زنده و جانداري مي‌سازد. «حس بازي» را چنين مربياني مي‌توانند در تيم خود پديد بياورند. نمونه ايراني‌اش را مجيد جلالي خوب مي‌شناسد، چون همکار قديمي‌اش بوده: محمد مايلي‌کهن. نمونه وارونه‌اش را مجيد جلالي بهتر از همه مي‌شناسد، چون يک عمر خودش بوده: مجيد جلالي.

از جلال چراغپور اين عبارت را که «منتقدان کي‌روش مي‌خواهند مطرح شوند»، بهترين و کامل‌ترين ندانيد. بحث اينها نيست. بحث آنجاست که چراغپور مي‌گويد «براي کارلوس کي‌روش اين جام معني و عنوان پيدا کرده». بله، همينطور است. کي‌روش با ساختن فضايي جذاب در ماه‌هاي اخير و رساندن جذابيت به اوج در هفته‌هاي اخير به کار خودش هيجان داده، براي خودش هم چالش ساخته و بردن و باختن را رنگ داده است. «حس بازي» فقط در تيمش پيدا نيست، در خودش نيز شدت گرفته و البته بازيگر مهمترين و جذاب‌ترين نقش است.