نصف جهان: 5 بازي بدون گل خورده و 4پيروزي چنان اعتماد به نفس مان را بالا برده بود که هيچکس به غير از برد مقابل ژاپن حرف ديگري نمي زد.اما فاجعه درست در 45دقيقه دوم رخ داد؛ دريافت 3 گل در تنها 45دقيقه، پاياني بود بر همه آرزوهاي ما. ايران و جام ملت ها حالا فقط يک سرنوشت دارند، قصه هميشه تکرار؛ حسرت و حسرت و حسرت.

باز هم پاي فينال باز هم در آستانه خلق شگفتي زمين گير شديم. با کي روش با جمعي از بهترين بازيکنان يک دهه اخير فوتبال کشورمان. نبود مهدي طارمي معلوم بود يک جايي کار دستمان مي دهد. بازي هاي ضعيف مدافعان کنار دست مرتضي پورعلي گنجي باعث شده بود کي روش مرتب ترکيب دفاعي را تغيير دهد. کجا رفت آن مجيد حسيني آماده جام جهاني؟ دو بازي پر انتقاد سيد مجيد برابر يمن و عمان باعث شد کي روش ناباورانه به کنعاني زادگان برسد و او هم درست در مهمترين بزنگاه زندگي اش مرتکب اشتباهي شد به قيمت دريافت گل اول برابر ژاپن. گلي که نبايد مي خورديم گلي که کليد بازي بود گلي که ناگهان ما را از 100 به صفر کوچاند و باعث شد شير بچه هاي ما چنان خالي از اعتماد به نفس شوند که کمتر کسي تا حالا نمونه اش را ديده بود. به احتمال بسيار زياد اين آخرين بازي تيم ملي با هدايت کارلوس کي روش در اين 8سال گذشته بود و چه تلخ که بدترين بازي و بدترين نتيجه ماند براي همين آخري. حرف در مورد اينکه آيا فوتبال ما مدافع بهتري از کنعاني زادگان براي اين بازي داشت يا نه موضوعي است که طي روزهاي آتي حتما مفصل تر توسط رسانه ها به آن پرداخته مي شود.

همه مي دانستند يک اشتباه از سوي هر دو تيم مي تواند به بهاي حذف تمام شود، آن اشتباه رابازيکنان ما کردند و اينچنين بدترين وداع ممکن را با جام داشتيم. حسرت حالا جزو لاينفکي از فوتبال ما برابر ژاپن است؛ چه تيم باشگاهي درفينال ليگ قهرمانان آسيا براي‌مان باشد چه تيم ملي در نيمه نهايي جام ملت هاي آسيا. ما به اين گيم آور شدن ها عادت کرده ايم و در دهه هاي گذشته در جام ملت هاي آسيا بارها شاهد آن بوده ايم. سهم ما همچنان هيچ و نگاه حسرت آميز به فينال و بالا بردن کاپ توسط تيمي ديگر است.