نصف جهان: 7 سال دوام آوردن در جايي که حتي خوشي هم خيلي زود مي‌زند زير دلمان کار آساني نيست. هفت سال ماندن و بيش از ده‌ها بار استعفا کردن به هر دليلي يک رکورد جاودانه است. ايستادن و مربيگري در ورزشگاهي که تعدادي از بزرگ‌ترين تئوريسين‌هاي دنيا را فراري داده، ورزشگاهي که به سمت سلطانش بطري آب پرتاب شد، مربي اخلاقش با برف هدف قرار گرفت و براي آقاي گل جهان شعار «حيا کن، رها کن» سر داده شد، شايد نشدني‌ترين کار دنياست. ورزشگاهي که حتي برانکو را نيز بي ارج و قرب کرد.

اما به رغم تمام اين اتفاقات، پيرمرد ماند. ماند و برخلاف دهداري و بلاژ که قرباني مبارزه با بازيکن‌سالاري شدند، شايسته‌سالاري و نظم را حاکم کرد. ماند چون وقتي همگي بدون کريمي و جباري يا عقيلي و رحمتي فرياد وامصيبتا سرداديم و گفتيم فوتبال ما هيچ شانسي در آسيا ندارد، بدون آنها و خيلي‌هاي ديگر تا آستانه شکست نايب‌قهرمان جام جهاني پيش رفت. ماند تا فوتبالي که تا پيش از او فرمولي براي مهار فراز و نشيب‌هاي عجيبش نداشت را به مدت هفت سال صاحب وحدت تاکتيکي کند.

بله‌قربان‌گو نشد. هرگز مقابل مديراني که محصول لابي‌گري و معادلات سوداگرايانه بودند، سرخم نکرد. تحت هيچ شرايطي از عمل به آنچه فکر مي‌کرد به صلاح تيمش است ابا نکرد و حداقل تا همين اخيراً که گمان مي‌کرد پس از هفت سال فرصتي تاريخي براي ساختن يک جام فراموش نشدني پيش رو دارد، تسليم نشد. حالا ولي با يک عالمه پرسش بي‌پاسخ با خودش کلنجار مي‌رود، بماند که چه؟ جواب اين همه سال بي‌شکست ماندن اين بود؟ واقعاً اين بود؟

اين درست که خودش نقش زيادي در ساخته شدن اين جو ملتهب داشت اما سئوال اين است که آيا بي‌توجه به پروسه فوتبال‌سازي هفت سال گذشته، آيا بايد و مي‌توان به همين راحتي و بخاطر يک مسابقه، بر تمام خوبي‌ها هاشور کشيد؟ آيا ساختن چنين تيمي مجرمانه است که معمار آن امروز سيبل سخيف‌ترين و تندترين واژگان شود؟ روزگار پساکي‌روش آغاز شد. خدا به همه ما رحم کند!