نصف جهان:  ميان اين همه آشوب و بلوا، وسط اين حجمِ غريبِ سنگ و دود و دعوا، اي کاش فرصتي دست مي‌داد تا فقط براي يک دقيقه خيره شويم به چشم‌هاي هراسان  آن کودک سپاهاني که عکس هاي بسياري از او در فضاي مجازي مخابره شد. به احترام اين همه ترس اي کاش دست نگه داريم، فقط براي يک ثانيه سنگ‌ها و صندلي‌ها را غلاف کنيم و فکر کنيم به اينکه چه به سر هيجان فوتبال و لذت هواداري آورده‌ايم؟ مگر قرار ملاقاتمان در استاديوم‌ها براي کشف بالاترين درجات لذت و سرخوشي نبود؟ پس کجا قرارمان به هم خورد که اين کودک زبان‌بسته حالا به جاي «بازي» انگار شاهد يك سنگسار دسته‌جمعي است؟ حالا دقيقاً کجاي اين تراژدي کثيفي که روي صحنه برده‌ايم را بايد به اسم «بازي» صدا کنيم؟

وسط اين همه آشوب اي کاش لحظه‌اي در چشم‌هاي گرخيده‌ اين کودک، نفس تازه کنيم. بعد از اين يك لحظه، ساعت‌ها و روزها فرصت داريم تا دوباره به جان هم بيافتيم و هر چه اطرافمان هست بشکنيم و به هزار قسمت نامساوي تقسيم کنيم. فرصت داريم تمام صندلي‌هاي جهان را توي مغز هم خرد کنيم. به قيمت يک گل بيشتر. يک رتبه بالاتر. يک جام افزون‌تر.

اي کاش تمام جام‌هاي جهان را داشتم تا به هر کدامتان يکي مي‌دادم و در عوض چشم‌هاي پسرک را مي‌گرفتم. که قابشان کنم بزنم به ديوار تمام استاديوم هاي جهان. که هيچ چيز اين دنيا، هيچ شوت و گل و جام و جبروتي، ارزش گرفتن لبخند از لب‌ها و نگاه از چشم‌هاي او را ندارد.

 برايتان مي‌ترسم! مي‌ترسم به عاقبت «شفق» دچار شويد. همان چريک خسته‌ «به رنگ ارغوان» که سال ها جنگيد و کوچيد و در غربت ماند اما دم مرگ، خودش را به دخترکِ سال‌ها ‌نديده‌اش در ايران رساند تا پيش پايش اعتراف کند تمام آن بحث‌ها و مبارزه ها، زدن‌ها و کشتن‌ها و کشته شدن‌ها، تمام آن فتوحات هرگز ارزش اين را نداشته اند که از تماشاي لبخند دخترش محروم بماند. حالا شماييد و سرگذشت «شفق». کلاهتان را قاضي کنيد. اصلاً همان سربندهاي سفيد را قاضي کنيد كه روي سرهاي شکسته بسته‌ايد به يادگار رشادت‌هايتان! سربسته بگوييد كه از هر چه برد و امتياز و رتبه و سهميه، هر چه جام و رکورد و عنوان توي اين دنياي فکسني هست، کدامشان ارزش آرامشِ ازكف‌رفته‌ اين چشم‌ها را دارند؟ اين چشم‌هاي وحشت‌زده کِي دوباره مي‌توانند خوابِ آرام و بي‌کابوس ببينند؟ چند روز ديگر؟ چند هفته؟ از شمردن جام هاي تيمتان که فارغ شديد اين هفته‌ها را هم بشماريد لطفاً.